50 jaar geleden werd het geluid van Philly Soul geboren uit het legendarische Philadelphia International Records. Met de talenten van The O’Jays, Patti LaBelle, Teddy Pendergrass, The Three Degrees, McFadden & Whitehead en anderen herschreef het label de normen van soulmuziek. In het licht van het overlijden van Bell op 22 december 2022, zijn interview in 2021 met Marcus Shorter.
Voor sommige gezinnen bestaat een zondagochtend uit bepaalde geluiden. Het sissen van een paar reepjes spek precies goed gekookt. Dat een ei kraakt voordat het door elkaar is gegooid of aan de zonnige kant is gevallen. En natuurlijk een nummer van The Stylistics dat door elke kamer galmt. Of De Delphonics. Of de spinners.
Wat deze nummers onderscheidt, afgezien van de ongelooflijke uitvoeringen, is de productie met dank aan zanger, songwriter, arrangeur en muziekproducent Thom Bell. Vanaf de jaren zestig leverde Bell soundtracks voor liefde, liefdesverdriet, spijt en verre herinneringen met behulp van technieken die in die tijd vaker voorkwamen in klassieke muziek dan in R&B. Zijn toewijding aan de “basics”, zoals zijn overleden moeder ze noemde, definieerde een tijdperk en hielp bij het creëren van het geluid van Philadelphia International Records.
Volgens Bell was dat gewoon het geluid van de stad.
“De omgeving creëerde het geluid”, zei Bell. Gevolg eind oktober aan de telefoon. “Dat is wat ik voelde en rook. Je raadt het maar; je gaat voelen. Je hoopt dat als jij het op prijs stelt, iemand anders dat ook doet. En veel mensen zaten op dezelfde golflengte als ik toen ik de liedjes schreef, en dat zijn ze nog steeds.
Voor Bell grijpt de muziek die hij als volwassene maakte terug naar dingen die hij als kind meemaakte. Zoals de meeste kinderen van zijn leeftijd, was Bell onvermurwbaar over het drummen. Wie wil er nou geen vergunning om zoveel lawaai te maken? Maar zijn moeder, de vrouw des huizes, stond erop dat hij met de piano begon, een wilsstrijd die ze gemakkelijk won.
“Ze zei dat ik piano ging leren spelen omdat de piano het hart is van elk orkest”, herinnert hij zich. “De piano leert elke denkbare noot die de mensheid kent, en als ik de piano onder de knie heb, kan ik alles onder de knie krijgen.”
Bell beheerste niet alleen de piano, maar ook de drums, en gebruikte beide om de enige muziek te spelen die ze thuis hadden: klassieke muziek. Bell wist niet dat rock of R&B bestond tot op een noodlottige dag in de viswinkel van zijn vader: “De eerste rockplaat die ik hoorde was ‘Tears On my Pillow’ van Little Anthony [and the Imperials]🇧🇷 En vanaf dat moment voelde ik me aangetrokken tot die muziekstijl.”
Als er één nummer was dat de 18-jarige Thom Bell hoorde dat diende als een voorloper van wat hem beroemd maakte, dan was het “Hurts So Bad” van Little Anthony en The Imperials. Het nummer uit 1959 bevatte pauken ondersteund door een volledig orkestarrangement. Ook al was het genre hem vreemd, de muziek achter de woorden sprak hem aan in een taal die hij heel goed verstond. Tegenwoordig erkent Bell zonder problemen hoe artiesten als Little Anthony, Henry Mancini en Burt Bacharach een cv hebben beïnvloed dat langer is dan een rij van een paar honderd Philly Cheesesteaks.
“Als je erover nadenkt, is er niets nieuws onder de zon”, zegt hij. “Als je dingen hoort die je leuk vindt, realiseer je je niet dat je ze gaat kopiëren of een versie van dat soort dingen gaat maken. Ik was onbewust een interpretatie aan het maken. Ik leende dingen die ik hoorde en waar ik van hield en cultiveerde mijn eigen stijl.”