De nauwkeurigheid van de op personages gebaseerde komedie van deze film is logisch – en wordt zelfs nog indrukwekkender – wanneer uit de aftiteling blijkt dat het Heller is die Clemence speelt. Het verhaal heeft zoveel genegenheid voor al zijn personages, en dat lijkt voort te komen uit een emotionele wijsheid. Ondanks de vele mogelijkheden wordt niemand behandeld als een apparaat. De acties van Clemence, die soms schadelijk zijn voor de mensen om haar heen, of voor haarzelf, zijn vaak ongemakkelijk. Maar de toon suggereert intrinsiek begrip. Dit is een zorgvuldig vervaardigde film die zijn eigen BS-detector heeft, wat ook logisch is als je ontdekt dat Heller dit project baseerde op zijn eigen ervaringen met geestelijke gezondheid.
Tijdens de emotionele reis van Clemence gebruikt Heller het tempo van een komedie. Het is dus belangrijk dat de sardonische aard van Clemence niet alleen eigenzinnig overkomt, maar ook als een dik schild. Het is grappig om haar te zien staan wanneer ze denkt dat ze stand kan houden boven iemand anders; het is ook een beetje triest. Beide zijn mogelijk. Clemence is op papier een kracht waarmee rekening moet worden gehouden, en Heller’s elektrische optreden maakt haar nog gemakkelijker te waarderen.
Thuis heeft Clemence aanzienlijke botsingen met haar broers en zussen. De spanning die ze met elk van hen deelt, onthult waar de broers bang voor zijn: Carlin (Emily Robinson) is bang dat ze zal worden zoals haar zus en denkt dat een goede ACT-score dat zal helpen voorkomen. Neil de Wyatt Oleff, de jongste broer, leert voor zichzelf te zorgen in een confronterend huishouden. Maar hij aarzelt over Clemence’s baan en vreest wat zijn toestand zou kunnen doen met het gezin als geheel.
Steve Buscemi en J. Smith-Cameron hebben bijrollen als de moeder en vader van Clemence. Het zien van deze gerespecteerde acteurs in deze film voelt bijna als een goedkeuring op zich, en ze betalen het script met hun gratie terug. Buscemi is vertederend grappig als hij contact probeert te maken met Clemence door zijn leven als leraar te delen, maar wordt neergeschoten. En Smith-Cameron is lief in de scènes waarin ze iets probeert te delen dat haar heeft geholpen haar leven in balans te brengen, yoga. Deze twee zorgen ook voor een van de grootste lachers in de film, in een scène waarin ze hun kinderen toespreken, waarbij Clemence de olifant in de kamer geeft. “Jullie zijn winnaars en altijd welkom hier”, zegt Buscemi. Waarop Smith-Cameron antwoordt: “Zeg dat niet, Don. Is niet waar. En dat komt van een van de warmste personages in de film.
Andere films zijn onzorgvuldig geweest met psychische aandoeningen; anderen waren heel serieus. Het is alsof Heller ‘The Year Between’ schreef, regisseerde en speelde, deels om te laten zien dat een gedurfd komediedrama als dit gemaakt kan worden, en tactvol. Het is ongelooflijk ingewikkeld, maar als het goed wordt gedaan, is het een bewijs van groot talent.
Draait nu in geselecteerde bioscopen en is beschikbaar op VOD.