Dat is het soort trucje dat deze subtiele film met zijn kijkers uithaalt, door de wolken een voor een opzij te duwen totdat er een waarheid doorbreekt als een zonnestraal. Er moet hier nog een film worden gemaakt, die de onwetende liberale gevoeligheden van Gabriel en zijn bemanning doorprikt. Maar dit is niet die film, ook al is het bekronende moment in Gabriëls magnum opus pretentieus en een beetje dom. In plaats daarvan is de belangrijkste bedoeling van regisseurs Lise Akoka en Romane Gueret met “The Worst” om te laten zien hoe de cast in deze film kindacteurs beïnvloedt.
Akoka en Gueret zijn vrijgevig met al hun karakters, inclusief Gabriel. Productieassistente Judith (Esther Archambault) heeft oprechte interesse in Lily (Mallory Wanecque), de eerder genoemde impopulaire tiener. Lily – die zichzelf niet meer is sinds haar jongere broer stierf aan kanker – wordt door haar leeftijdsgenoten bestempeld als een “slet”. En haar rol in de film helpt niet. De jongen die in de film zijn kleine broertje speelt, Ryan (Timeo Mahault), heeft dezelfde emotionele problemen als zijn personage. En zoals we zien in een scène waarin de vervreemde moeder van de jongen dit moet verantwoorden tegenover een maatschappelijk werker, destabiliseert haar deelname aan het project haar toch al onstabiele gezinsleven nog meer.
Een groot deel van de film richt zich op het chronologisch volgen van Lily en Ryan door de productie. van de casting tot het slotfeest. De vluchtige Jessy (Loïc Pech) en de teruggetrokken Maylis (Melina Vanderplancke) spelen bijrollen in deze film en die van Gabriel. Maylis wordt uiteindelijk het enige personage dat duidelijk alles om haar heen ziet gebeuren en verlaat de productie halverwege. ‘Ik vind het gewoon niet leuk,’ mompelt ze als Gabriël haar met een reden onder druk zet.
“The Worst Ones” gebruikt ook niet-professionele acteurs voor de hoofdcast: buiten de hoofdcast is Heldenbergh de enige die eerder in een speelfilm is verschenen. Dit plaatst de film op een lastige plek, omdat hij probeert dezelfde uitbuiting te omzeilen die tegen de film binnen de film en, bij uitbreiding, de industrie als geheel ingaat. Hier is de realistische setting en focus op kindacteurs een pluspunt. Wanneer de camera op Manecque’s gezicht blijft hangen terwijl ze kijkt naar oudere, glamoureuzere bemanningsleden die feesten na een lange dag op de set of in de studio van Mahault terwijl hij de vogelkooien inspecteert die een groot deel uitmaken van de verhaallijn van zijn personage, legt ze iets puurs en onaangetast vast. dat zegt meer over de dozen waarin de samenleving deze kinderen plaatst dan welke monoloog of verhaallijn dan ook.