Maar hij zit ook opgezadeld met een script dat elke emotie beschrijft op een manier die zo ongemakkelijk is dat ze kreunen opwekken. Op Charlies meest wanhopige en paniekerige momenten kalmeert hij door het geliefde essay van een student over moby lul, waaraan de film mede zijn titel ontleent en die steeds belangrijker zal worden. Hij beschrijft de ongrijpbare witte walvis uit de roman van Herman Melville terwijl hij opstaat, zonder shirt, en zich met een rollator door de woonkamer, door de gang en naar de slaapkamer sleept. Op dit punt moet je je verbazen over de uitgebreide make-up en het prothetische werk dat te zien is; je hebt meer kans om met je ogen te rollen tijdens het schrijven.
“Hij denkt dat zijn leven beter zal zijn als hij deze walvis gewoon doodt, maar in werkelijkheid zal het hem helemaal niet helpen”, zegt hij in pijnlijk duidelijke symboliek. “Dit boek zette me aan het denken over mijn eigen leven”, voegt hij eraan toe, alsof we dit zelf niet konden bedenken.
Een paar bezoekers onderbreken de eenzaamheid van zijn dagen, met name Hong Chau als zijn verpleegster en oude vriend, Liz. Ze is zeer zorgzaam maar ook verstandig, en geeft een cruciale vonk voor deze grimmige procedures. Aronofsky’s oude cameraman, de briljante Matthew Libatique, heeft Charlies appartement op zo’n meedogenloos donkere en obscure manier verlicht om zijn verdriet te uiten dat het overweldigend is. Zodra je je realiseert dat de hele film zich binnen deze strakke grenzen zal afspelen, krijg je een huivering van angst. En de keuze om dit verhaal te vertellen in de kwadraatverhouding van 1,33 verhoogt het gevoel van ernstige claustrofobie nog meer.
Maar dan arriveert Sadie Sink, de ster van ‘Stranger Things’, als Charlies rebelse, vervreemde dochter Ellie; haar moeder was getrouwd met Charlie voordat hij uit de kast kwam als homo. Hoewel hun eerste ontmoeting in jaren beladen is met uiteenzettingen over de pijn en onhandigheid van hun tijd uit elkaar, krijgen de twee uiteindelijk een interessante en netelige relatie. Sink brengt directheid en toegankelijkheid in de rol van de pittige maar briljante tiener, en haar aanwezigheid, net als die van Chau, verbetert “The Whale” aanzienlijk. Zijn casting is ook perfect in zijn gelijkenis met Fraser, vooral zijn expressieve ogen.