Hoofdrolspeelster Watson heeft de niet benijdenswaardige taak om een zachtaardig personage te spelen dat door buitengewone omstandigheden gaat, maar haar optreden komt nooit verder dan intriges met grote ogen. De andere personages die Chloe op haar reis ontmoet, zoals Joshua (Brendan Meyer), de vreemde buurjongen, en Hank (Nick Sandow), de vreemde en behulpzame buurman die erg achterdochtig lijkt, en Dr. goedbedoelende Boston-expert zijn ook een opmerking.
Brown gebruikt geluid echter zo dat het publiek wordt ondergedompeld in de wereld van Chloe. Dit kan betekenen dat gesprekken vóór de operatie gedempt of gedempt klinken, of dat het onaangenaam hard kan worden gedraaid om te laten zien wanneer ze iets hoort dat de meeste mensen niet kunnen horen. Voor en direct na de procedure vertrouwt Chloe op live transcriptiesoftware om eventuele hiaten in het geluid op te vullen, terwijl de audio van de film ongewijzigd op de achtergrond wordt afgespeeld om te laten zien hoe ze onafhankelijk door de wereld navigeert.
Het is een bewijs van het werk van geluidsontwerper Colin Alexander en de rest van de geluidsafdeling dat “The Unheard” werkt. Anders liet de film van Brown me verlangen naar meer. Er valt niet veel anders te halen uit de ongeïnspireerde beelden, het hoogdravende acteerwerk en het onhandige script dat leidt tot een einde dat zo fantastisch saai is dat het het kleine beetje goodwill dat de film gedurende zijn speelduur opbouwt, ongedaan maakt. Misschien kan ‘The Unheard’ beter ongezien blijven.
Speelt nu op Shudder.