Politiek gezien is deze film een ander voorbeeld van de transformerende kracht van cinema. Het maakt deel uit van een omgeving die traditioneel wordt bewaakt door witte cismen met hun beperkte perspectief, maar de sluizen gaan open. Lovell en Drucker hanteren geen “imperial overseer”-benadering van dit onderwerp. Als we Tabytha, Ceyenne, Egyptt en onze andere cast van kleurrijke en levendige vrouwen zien, zien we Kristen direct naast hen. Ze maakt ruimte voor deze vrouwen om hun verhalen te delen terwijl ze zich inleeft als zuster en deelnemer.
Als gevolg hiervan is de film beklijvend en voelt hij aan als een compleet beeld in plaats van bekrompen zoals andere films over vergelijkbare onderwerpen. Lovell dient als onze gids door de onderbuik van de kansarmen terwijl ze haar eigen verhaal en dat van haar zussen onthult. Zusterschap is het hoofdthema van dit verhaal, net als voor veel gekleurde transgendervrouwen in The Stroll. Gemeenschap was alles wat ze hadden. Veel van de meisjes en vrouwen in het Meatpacking District tijdens The Stroll zijn weggelopen of uit hun familie gegooid. Met nergens heen en discriminatie op het werk als gevolg van hun transitie, hebben transgendervrouwen van kleur in dit gebied zich tot sekswerk gewend om de kost te verdienen.
Helaas ging deze bezetting gepaard met geweld op de werkvloer. Het is ontmoedigend om verhalen te horen over meisjes van 15 jaar en jonger die ontheemd zijn en in een wereld worden geplaatst waar ze onverschillig worden behandeld. Maar ondanks de tirannie van voormalig burgemeester Giuliani, politiegeweld, beledigende klanten en ongebreidelde dakloosheid, hielden de liefde en steun die gedeeld werd door de transvrouwen van The Stroll hen op de been. Vooral oudere transvrouwen boden de bescherming en begeleiding die deze jonge vrouwen nodig hadden. Beschreven als Wonder Woman of Buffy the Vampire Slayer, trokken transgender-sekswerkers een metafysisch pantser aan ondanks tegenspoed.