Hoewel de hoofdcast ongelooflijk is, helpen de ondersteunende acteurs van de serie het materiaal echt te schitteren. In seizoen twee voegden Jason Schwartzman en Eric André zich bij de show en zorgden voor de grootste lach. Deze keer bevat de selectie Kristen Johnston als May-May Montgomery, Eli’s vervreemde zus; Steve Zahn als Peter, Eli’s ex-gevangene zwager, die een vaag libertaire militie leidt; Stephen Dorff als hoofd van de Simkins-clan, drie broers – zij het een kalm, zelfverzekerd, niet-disfunctioneel trio – die een financiële bedreiging vormen voor de Edelstenen; en het beste van alles, Shea Whigham als Dusty Daniels, een rijke autocoureur die debatteert over welke megakerk de rechten op zijn landgoed in zijn testament zal krijgen, compleet met een kenmerkende regel “Hoowhee, sukkel!” Zahn en Dorff lijken dit jaar meer plezier te hebben dan wie dan ook op tv, en het is onmogelijk om niet te glimlachen wanneer ze verschijnen. En maak je geen zorgen, Baby Billy (Walton Goggins), de broer van Aimee-Leigh, is dit seizoen ook terug, vol roekeloze nieuwe plannen die even heerlijk als dom zijn.
Inmiddels heeft “The Righteous Gemstones” een beetje een formule ontwikkeld. Ik heb er geen probleem mee, maar het repetitieve karakter voelt voor mij heel veilig. De broers maken ruzie en papa is teleurgesteld; Martin Imari (Gregory Alan Williams, die meer verdient om te doen), de gezinsfixer, komt langs om te knikken of omhelzingen uit te delen. Alleen wanneer edelstenen worden aangevallen door krachten van buitenaf, verenigen ze zich en redden ze elkaar. Begrijp me niet verkeerd: dit blijft een van de beste series van HBO, met uitstekende productiewaarde, levendige kostuums en natuurlijk geweldig schrijven. Maar ik vraag me af of de show niet tot meer in staat is. Het eerste seizoen ziet er achteraf gezien donkerder uit dan wat volgde, en hoewel seizoen 3 tegen het einde enkele grote veranderingen laat zien, heeft het niet genoeg tijd om ze te ontwikkelen tot iets groters en betekenisvollers.
Toch zijn er dit seizoen veel geweldige kleine stukjes verspreid. Jesse wordt ingewijd in de Cape and Pistol Society, een geheime club voor leiders van evangelische rijken in Amerika. Ze dragen oeroud uitziende pistolen, maar het is hen verboden kwaad te doen; hun opzichtige koningsblauwe hoezen zijn omzoomd met gouddraad en leiden tot een fysieke komedie die de eigendunk van de groep perfect ondermijnt. De ceremonies en regels van de vereniging doen denken aan “Eyes Wide Shut”, en die vergelijking alleen al is genoeg om het publiek aan het lachen te maken. Zahn maakt een paar scherpe grappen en steelt praktisch de serie door tijdens een familiediner op de neus van BJ (Tim Baltz, onbewogen koning) te toeteren. Aflevering vier wordt volledig in flashback verteld en valt dit seizoen op door de onberispelijke regie van David Gordon Green.