Helaas is “The Pope’s Exorcist” een kijkbare maar verre van speciale hervertelling van exorcisme-filmclichés, met omwegen naar een samenzweringscomplot van het Vaticaan dat is vergeleken met Dan Brown-romans maar verband houdt met wreedheden en kerkschandalen. De grap is zo ingewikkeld en belachelijk dat het de kerk lijkt te laten wegkomen met de inquisitie en de doofpotaffaire over pedofilie door in wezen te zeggen: “De duivel heeft ze ertoe aangezet.”
Crowe maakt de film het bekijken waard. Hij speelt Amorth als een trotse cut-up, die gemene beledigingen begroet met een uitgestreken glimlach en pittige comebacks. Als de demon snauwt dat hij Amorths ergste nachtmerrie is, antwoordt Amorth: “Mijn ergste nachtmerrie is dat Frankrijk het WK wint.” Crowe speelt de droge, scherpe humor van het personage precies goed. Hij is nog meeslepender als hij het publiek de onzekerheden laat zien die de priester verborgen houdt. Als pater Esquibel Amorth vertelt dat hij zijn artikelen over bezetenheid in tijdschriften heeft gelezen, vermeldt Amorth dat hij ook boeken schrijft, en voegt hij er flauw aan toe: ‘Boeken zijn goed.’ Wanneer Avery opnamen maakt van Amorth die op haar scooter over snelwegen en landwegen rijdt, maken de jurk, kraag, fedora en zonnebril het personage iconisch: koud belachelijk, belachelijk cool.
Je kunt je voorstellen delen van de film opnieuw te bekijken om te genieten van Crowe’s optreden en de indrukwekkende reacties van zijn medespelers. Crowe is al zo lang zo goed dat hij door deze rol glijdt alsof hij niets te bewijzen heeft (hoewel het personage dat wel doet). Hij speelt ermee en voegt kleine gebaren en verrassende reacties toe om een scène op te vrolijken. Maar hij gaat nooit zo ver dat hij de film voor de gek lijkt te houden. Wanneer Amorth zijn eigen spirituele kwelling onthult in een reeks flashbacks, speelt Crowe er meteen in, kronkelend en kronkelend alsof hij zich voorstelt dat hij in een Ingmar Bergman-film zit. Hij lijkt op min of meer hetzelfde carrièrepunt te zitten als Paul Newman in het begin van de jaren zeventig bereikte, toen zijn haar zilver werd en hij het grootste deel van zijn ijdelheid verloor. Hij lijdt niet langer voor zijn kunst. Zelfs als de scène serieus is, heeft hij plezier.
Nu te zien in bioscopen.