“The Outwaters” begint met een angstaanjagende 911-oproep die alleen bestaat uit een telefoniste die probeert de aandacht van de beller te trekken… die uit volle borst schreeuwt. Er klinken verontrustende geluiden achter haar, maar ze is zo bang dat ze haar tong kwijt is. Het is een geweldige proloog, en dat maakt het duidelijk heel slecht dingen zullen gebeuren.
En dan gebeurt er bijna niets voor wat een lange tijd lijkt. De titelkaarten laten zien dat deze gevonden beelden door de autoriteiten worden verzameld, maar de waarheid is dat de agenten het alledaagse materiaal met onze slachtoffers zouden hebben weggesneden. Het is een slow burn, een film die beelden biedt die de meeste mensen uit hun iCloud zouden verwijderen als we aan de spelers worden voorgesteld: Robbie (Robbie Banfitch), Michelle (Michelle May), Scott (Scott Shamell) en Ange (Angela Basolis). Banfitch is ook de regisseur, cameraman en redacteur van “The Outwaters”, waardoor alles een extra laag directheid krijgt, omdat het echt voelt alsof deze mensen variaties op zichzelf spelen.
Robbie is een filmmaker uit Los Angeles die Michelle, een zangeres, meeneemt naar de woestijn om een videoclip op te nemen. Haar broer Scott gaat mee en Ange zorgt voor haar make-up en haar. Dat is het zo’n beetje. Dat is alles wat u hoeft te weten. Deze vier mensen gaan naar de middle of nowhere. Ze zullen daar sterven. Dit is niet zozeer een spoiler als wel de toon die de film zet. Weet je hoe de meeste gevonden films spelen met voortekenen en eindigen wanneer hun personages op het punt staan te worden geschokt door iets onvoorstelbaars? Banfitch gaat verder, vestigt zijn mensen en gooit ze vervolgens door de hel. Het zorgt voor een zeer verontrustende ervaring, een waarin we ons ongetwijfeld net zo gedesoriënteerd en doodsbang zullen voelen als Robbie zelf.
Het begint met simpele woestijngeluiden, een oneven aantal bijen en wat lijkt op extreme weersdreigingen. Is dat onweer of iets anders? Wat is dat felle licht aan de horizon? En wat is dat lage gebrom? Kort nadat Robbie zijn microfoon in een gat in de grond stopt en iets onverklaarbaars hoort, ontketent “The Outwaters” absolute terreur. Het sounddesign wordt een mix van screams, grunts en ingewanden die de vloer raken. Dit kleine lampje verlicht bijna niets, en wat het onthult is beangstigend. Bloedig vlees. Tanden. Iets demonisch misschien? Het is een film die is ontworpen om je met verwarde terreur te bestoken, en het heeft een aantal ongelooflijk effectieve passages. Zelfs als Banfitch niet opgeeft wanneer de nachtmerrie begint, laat hij het op de een of andere manier groeien, en zijn zorgvuldig doordachte beelden spelen met tijd en ruimte om een gruwelijke puinhoop na te bootsen.
“The Outwaters” is niet voor iedereen weggelegd. Het is een beetje vermoeiend, maar dat maakt het juist zo bijzonder. Horror is vaak een passieve ervaring – kijk eens wat er gebeurde met die arme idioten die besloten het huis te verlaten. Heb je niet het geluk dat je veilig thuis bent? Banfitch is op zoek naar iets dat veel intenser is. Hij wil niet alleen dat je naar de gruwel kijkt; hij wil dat je het in je botten voelt. En ook in de vlezige delen.
Op VOD en vandaag in de bioscoop.