“The Passengers of the Night” speelt zich af van 1981 – met gejuich in de straten over de verkiezing van president François Mitterrand – tot 1988. Maar een constante in de vele veranderingen in het leven van de film is de aanwezigheid van het nachtelijke radioprogramma dat de verfilm de titel. In de vroege uurtjes bellen mensen om intieme en persoonlijke verhalen te delen met veteraan-ster Emmanuelle Béart, formidabel als altijd, presentator Vanda.
Die van haar en cameraman Sébastien Buchmann duiden op Elisabeths eenzaamheid – en de manier waarop het radioprogramma haar ‘s nachts wakker houdt – door haar in silhouet te kadreren, staande voor de brede ramen van haar hoekappartement in een hoog gebouw en kijkend naar stadslichten. Het is een doorschijnend beeld, maar boeiend. Ze is zo enthousiast over Vanda’s show dat ze midden in de nacht op het station verschijnt en snel een laagbetaalde baan bij de telefooncentrale aanneemt. Je voelt hoe betekenisvol deze menselijke verbinding is; evenzo zal ze jaren later voldoening vinden met een dagtaak in de bibliotheek. Anderen helpen wordt een roeping, en die subtiel zien opbloeien is een waar genoegen. Is ze uitgeput van dubbel werk met vreemde uren? Deze film kan niet worden lastig gevallen met zulke realistische problemen.
Het gemak waarmee Elisabeth dit werk vindt, suggereert vanaf het begin hoe weinig interesse zij en co-schrijvers Maud Ameline en Mariette Désert hadden in het onderzoeken van conflicten. In plaats daarvan laten ze ons personages zien die over boeken en films praten, naar platen luisteren en roken – altijd roken. Het is ZO Frans. De jongste van hun twee kinderen, Matthias (Quito Rayon Richter), een 10e klasser, wil dichter worden; haar oudere zus Judith ( Megan Northam ) is een politiek activist. Het is allemaal cool; er is nooit enig ouderlijk oordeel of inmenging.
Zelfs de enige potentiële bron van spanning of gevaar in de film – Elisabeths uitnodiging aan een jonge zwerver om even bij de familie te logeren – blijkt een prettige bijkomstigheid. De achttienjarige Talulah (Noée Abita) komt het radiostation binnen om haar verhaal te vertellen over voortijdig schoolverlaten en leven op de straten van Parijs. Misschien is het haar moeder, of misschien kan ze zich verhouden tot dit lieve wezen met zijn grote bruine ogen en vogelachtige houding, maar Elisabeth voelt genoeg van een onmiddellijke band met deze vreemdeling om haar mee te nemen naar boven naar haar logeerkamer. Abita heeft een verleidelijke aanwezigheid, die doet denken aan Angelina Jolie uit het “Gia”-tijdperk. Maar zelfs Talulahs waarschuwing aan Matthias om niet verliefd op haar te worden – “Ik ben geen meisje voor jou”, zegt ze voordat ze een roekeloze maar onvermijdelijke affaire met hem begint – komt niet overeen met het soort melodrama dat de meeste films zouden hebben. omvatten. .