Dit was het hoogtepunt van een lange, lange strijd. De “Ricardiërs”, zoals ze zichzelf noemden, geloofden het verhaal niet dat het lichaam van Richard na de slag bij Bosworth Field in een rivier was gedumpt. Ricardianen willen het historische record corrigeren en de reputatie herstellen van Richard III, die over het algemeen niet alleen als een slechterik wordt gezien, maar ook als een “usurpator”, niet als een legitieme koning. Ricardianen betwisten dit verhaal en komen met bonnen. Zo reageerde de stad York op het nieuws van de dood van Richard met: “Koning Richard, die genadig over ons regeerde, werd gedood en vermoord door groot verraad, tot grote last van deze stad.” Dit is nauwelijks “Ding Dong, de heks is dood”. Geen woord over je tirannie? Geen woord over de prinsen in de toren? Geen woord over… iets? Shakespeare is in de eerste plaats verantwoordelijk voor Richard’s reputatie als een bijna cartoonachtige schurk, zijn Richard zei op een gegeven moment:
“En dus draag ik mijn schurk naakt
Met vreemde oude spikes gestolen uit heilige schrift;
En ik zie eruit als een heilige, terwijl ik meestal de duivel speel.”
Shakespeare putte zijn interpretatie uit de bestaande kronieken (Richard stierf immers slechts 100 jaar voordat Shakespeare zijn toneelstuk schreef). Sindsdien is de reputatie van de “usurpator” in handen van zijn vijanden.
“The Lost King” leidt je, voegt enkele grillige details toe en versterkt Philippa’s emotionele drama, waardoor ze in het verhaal wordt gecentreerd. Het doel is om het te “personaliseren”, om het te verankeren in de reis van een vrouw naar vervulling. Deze details werken op een vrij voor de hand liggende manier, waardoor de interesse die al inherent is aan dit 500 jaar oude moordmysterie, wordt getemperd. Philippa wordt bijvoorbeeld in wezen “gestalkt” door een verschijning, Richard III (Harry Lloyd) zelf, compleet met golvende paarse cape en gouden kroon. Hij verschijnt overal en smeekt haar met zijn ogen om hem te helpen. Ze praat ‘s avonds laat met hem. Ze stelt hem vragen. Als ze vraagt of hij “de prinsen in de toren” heeft vermoord (die vermiste prinsen zijn de sleutel!), stormt hij weg, gekwetst dat ze het vraagt. Het is een beetje oubollig. Philippa’s twee jonge kinderen denken dat ze gek wordt. Haar man (Steve Coogan, die produceerde) is ook bezorgd en misschien een beetje jaloers. “The Lost King” positioneert zich als een liefdesrelatie tussen Philippa en Richard, een onnodige emotionele verfraaiing, alsof gepassioneerde betrokkenheid bij het verhaal niet genoeg was. De verhoogde emotie wordt versterkt door de partituur van Alexandre Desplat; Sally Hawkins speelt hem op de wankele rand van een tragische romance.
Philippa stuit op weerstand terwijl ze haar eigen onderzoek doet. Ze doet een beroep op financiering en gaat naar een archeoloog om hem haar onderzoek te laten zien. Ze leest veel, maar we laten nooit zien wat haar er echt van overtuigt dat het verhaal niet klopt. Ze krijgt “signalen” (een grote letter ‘R’ op de parkeerplaats, etc.) en volgt haar instinct. Ik ben het meest onder de indruk van het beenwerk dat door iedereen is gestoken, het vermogen om tussen de regels door zeer bevooroordeelde historische verslagen te lezen om te proberen te benaderen wat er werkelijk is gebeurd. Gevoelens zijn geweldig, maar je hebt meer nodig dan ‘gevoelens’ om een verloren koning op te sporen.