Maggie Peren’s “The Forger”, gebaseerd op een waargebeurd verhaal, volgt de stille en onwillige reis van de jongeman naar heldendom. Hij ontmoet de meeste van de meer dan 300 mensen die hij redt nooit, en hij lijkt ook niet bijzonder gemotiveerd om het werk voor een groter doel te doen. Het is een baan, en het helpt hem betaald te worden in bonkaarten, die hij gebruikt om een jonge vrouw het hof te maken die zichzelf Gerda (Luna Wedler) noemt – maar dat is niet haar echte naam. Ze bewaart ook geheimen, zoals een verloofde aan het front, maar die andere mannen zoals Cioma moet daten om te overleven.
Peren, die ‘The Forger’ schreef en regisseerde, tekent deze tegenstrijdige personages op subtiele wijze een voor een. Det, die aanvankelijk overkomt als een zachtaardige kleermaker, vindt een reddingslijn via de vrouwen op de markt en zijn connecties weten hier en daar de eindjes aan elkaar te knopen. Frau Peters onthult al vroeg haar no-nonsense persoonlijkheid, maar toont later een dieper gevoel van innerlijke onrust over alles wat er gaande is. Niet iedereen is wat ze oorspronkelijk lijken – behalve nazi-functionarissen, wat je ziet is wat je bij ze krijgt.
Maar niemand ondergaat een transformatie zoals Cioma. De vervalsing lijkt Cioma aan te moedigen om verschillende persoonlijkheden aan te nemen, beter op te gaan in en verdenking op klaarlichte dag te vermijden als hij zich gedraagt alsof hij in nazi-Duitsland thuishoort. Overdag neemt hij het openbaar vervoer, gaat ‘s avonds verkleed als marineofficier naar feestjes en praat terug tegen de Duitsers als dat betekent dat hij ze kwijt moet. Het is een gedurfd blufspel en het verhoogt de spanning van de film. Zal hij hieruit kunnen komen? Hoeveel langer kunnen zijn zenuwen de druk weerstaan voordat ook hij zich een weg naar buiten moet zien te banen? Gelukkig is Louis Hofmann een charmante hoofdrolspeler, met het charisma om halverwege de scène van versnelling te veranderen, zijn toon en lichaamstaal in één adem te veranderen. Wanneer de dingen onvermijdelijk donker worden, slaagt hij erin de film te sturen met zijn expressieve ogen en een personage op het scherm te brengen dat hij in zijn jeugd te veel lijkt te hebben gezien.
