Fri. Mar 29th, 2024


Een ander voorbeeld van Hoggs associatieve benadering is stilistiek. Het grootste deel van “The Eternal Daughter” speelt zich ‘s nachts af. Het is donker en toch gloeit de duisternis, een ziekelijk groenachtig licht als een droom. Van binnenuit gloeien de ramen groen. Het effect is niet van deze wereld. Het kostte me een seconde om de associatie met deze kleur te lokaliseren: het is de kleur in Hitchcocks ‘Vertigo’, een ander verhaal over een gesloten relatie en surrealistische verdubbeling, waarbij Kim Novak een dubbele rol speelt (net zoals Swinton een dubbele rol speelt). Het licht doet me denken aan (een andere associatie) de geweldige openingszin van Sylvia Plath’s donkere gotische gedicht De maan en de taxus: “Dit is het licht van de geest, koud en planetair.”

Soms verwijst Hoggs werk naar zichzelf en zie je dezelfde symbolen opduiken. Ze wordt aangetrokken door spiegels, deuren, gangen en figuren die in en uit het frame bewegen. Dit zijn “tics” maar ze komen van een authentieke plek. Er is ook iets aan de hand dat onze invloeden niet los van ons staan: ze zijn ingebouwd in onze psyche, en soms is het moeilijk te zeggen waar de invloed begint en eindigt. Hoggs liefde voor ‘oude’ films, Hollywood-klassiekers, musicals, noirs en Technicolor-extravaganza’s is niet meteen duidelijk in zijn vroege films, waar de camera bijna statisch blijft, waar de stijl gecontroleerd en weloverwogen is. Maar als je teruggaat naar je eerste film, de korte film “Caprice” (met een jonge Tilda Swinton in de hoofdrol), waarin een vrouw (letterlijk) verstrikt raakt in de pagina’s van een vrouwenblad en in een konijnenhol van reclame en verleiding valt, compleet met een volledig geproduceerde videoclip kun je zien hoe Hogg met zijn eigen invloeden werkt en ze door zijn eigen gevoeligheid giet. Daarom is haar werk leuk.

“The Eternal Daughter” gaat meer dan iets anders over een emotionele toestand. De illusie dat Tilda Swinton zowel Julie als Rosalinda is, komt volledig voort uit Swintons gevoelige en specifieke dubbele uitvoering. Hogg gebruikt geen trucfotografie om ze tegelijkertijd in beeld te krijgen. Julie en Rosalind worden gefilmd terwijl ze met elkaar heen en weer gaan. Als ze eindelijk samen verschijnen, is dat een teken dat de dingen hun laatste fase ingaan.

“The Eternal Daughter” voelt als een eerste versie of een schets die later moet worden ingevuld. Dit wordt misschien weerspiegeld in Julie’s worsteling op het scherm om een ​​schets te schrijven. De contouren van Hogg zijn echter interessanter dan de afgewerkte producten van andere mensen. Er is altijd veel om over na te denken.

Nu te zien in bioscopen.

By Orville Anderson

Professional Writer | Published Author | Wordsmith | Lover of Literature | Crafting stories that captivate and inspire | Seeking to connect with fellow wordsmiths and literary enthusiasts | Let's embark on a journey through the power of words | #Writer #Author #LiteratureLover