Enkele voor de hand liggende drone-opnamen zijn inbegrepen, maar veel van de loopsequenties zien eruit alsof ze zijn gemaakt met Steadicams, terwijl ze de mannen volgen op hun verraderlijke tochten. Andrea Rauccio wordt vermeld als de Steadicam-operator, maar de credits voor de camera-operators zijn lang en de hele crew verdient de eer. Er zijn tijden dat de camera zo ver naar achteren staat dat je alleen een hele witte vlakte ziet, met een klein persoontje dat door verblindende sneeuw loopt. Het is misschien een cliché om te zeggen dat de bergen het derde hoofdpersonage in de film zijn, maar het is waar.
Bergen zijn belangrijk. We krijgen de tijd om de sfeer op te snuiven en de vertrouwde hellingen te ervaren in verschillende klimaten, bij zonsopgang, zonsondergang, winter en zomer. De score van de Zweedse componist Daniel Norgren is een geweldige bijdrage. De muziek speelt meestal, soms een lange, hoge noot, met gedempte percussie eronder, waardoor een griezelig, eenzaam gevoel ontstaat. Er zijn ook liedjes die worden gebruikt om het verstrijken van de tijd te verzachten. De film werkt cumulatief. Af en toe is er een conflict, maar het is niet de drijvende kracht. Blijvende vriendschappen bestaan niet uit intense ups en downs. Ze bestaan uit de tijd die je besteedt, bewust en attent zijn voor je vriend, en ervoor zorgen dat je contact houdt, zelfs met de afstand tussen hen.
De vriendschap voelt echt, en dat is cruciaal. Zonder hem zou de film niet werken. Er zijn diepten die moeten worden gepeild, en de film heeft daar tijd voor nodig. Er zijn relaties met ouders, vrouwen, financiën en grote vragen als: Wat moet ik doen met mijn leven? Ik ben op de goede manier? “The Eight Mountains” is een herinnering aan hoe zeldzaam het is om een film te zien over mannelijke vriendschap die geen misdaad of kater-shenanigans met zich meebrengt. Sommige mensen hebben een brede vriendenkring. Anderen hebben maar één goede vriend, de vriend voor wie je je niet kunt verbergen, de vriend met wie het altijd gemakkelijk is: zelfs ruzies bedreigen de band niet. Misschien moet een dergelijke vriendschap al in de kindertijd beginnen, voordat je ze beter leert kennen voordat je mensen die ze proberen te ‘doorlichten’ achterdochtig aankijkt. Kinderen zeggen tegen elkaar: “Wil je spelen?” geen andere woorden nodig. Als Bruno en Pietro elkaar voor het eerst als volwassen mannen hadden ontmoet, was dit misschien niet gebeurd. We worden afgesloten, vast in onze wegen en op onze hoede voor anderen.
“The Eight Mountains”, en zijn toewijding aan de langzame ritmes van de vriendschap tussen Bruno en Pietro, herinneren aan de beroemde laatste regels van het gedicht van William Butler Yeats. De gemeentelijke galerij opnieuw bezocht:
Bedenk waar de glorie van de meeste mensen begint en eindigt
En zeg dat het mijn glorie was om zoveel vrienden te hebben.
Nu te zien in bioscopen.