Dit was voor mij het begin van “Afire”, waarbij ik bij mezelf dacht: “Wat is daar gebeurd?” De Amerikanen, de Fransen en de Zweden – zoals Ingmar Bergman met “Summer with Monika” – hebben allemaal zomerfilms, die heel belangrijk zijn. In zomerfilms is er geen staat, geen ouders, geen school, geen fabriek. We hebben een pauze in het leven en in die pauze wordt iets besloten. Sommige dingen zijn in actie; sommige dingen doe je verkeerd, en sommige dingen doe je goed. Er kan liefde aan het werk zijn, of die liefde kan een misverstand zijn. Duitsers, we hebben onze zomer verloren. Samen met de acteurs dacht ik aan zomerfilms in Duitsland – en waarom er in de Duitse zomerfilms van vandaag in elke film ouders, fabrieken en politieagenten zijn. We hebben onze vrijheid niet. Het werd vernietigd in 1933.
Zijn films combineren bepaalde tijdelijkheid, tussen verleden en heden en toekomst. “Afire” speelt zich af in het heden, maar het gebruik van voice-over suggereert dat het een herinnering kan zijn, of Leons bewerking van gebeurtenissen, die zich op het scherm ontvouwen. Het deed me denken aan de moeilijkheid van iemand als Leon, die niet in het huidige moment leeft, wiens artistieke ideeën voortkomen uit het verleden en wiens bestaan eronder lijdt. Werken kunstenaars altijd in een tijd buiten de tijd?
We hebben dit huis, dit huisje in het bos, zelf gemaakt. Heeft niet bestaan. De boskap hebben we ons eigen gemaakt en we hebben ons eigen strand gemaakt. Ze bestonden, maar we hebben ze gemaakt. De mensen die daar zwommen waren er niet echt; de film is geen documentaire. Maar terwijl we Afire bouwen, denken we na over alle dingen die we hebben gebouwd en alle hutten in het bos, open plekken in het bos en stranden in de geschiedenis van verhalen vertellen – niet alleen film, maar ook literatuur, theater, Shakespeare en Een Midzomernachtdroom. We waren bezig met een traditie.
Howard Hawks maakte remakes van zijn eigen films; daar zouden we lang over kunnen discussiëren. Ik denk dat storytelling zelf altijd een remake is. Ik hou er niet van om naar films te gaan waar iemand zegt: “Dit is een gloednieuw verhaal waar ik nog nooit van heb gehoord.” Ik ben dol op remakes. Al honderden jaren vertellen we dezelfde verhalen, altijd op een andere manier. Éric Rohmer is altijd bekritiseerd door echt slechte mensen, die altijd zeiden dat hij steeds weer dezelfde film maakte. Hun films leken op elkaar, maar zoals Bill Clinton zou zeggen: “Het zijn de verschillen, domkop!”