Mijn grootste SXSW-verrassing was waarschijnlijk Julio Quintana “Het lange spel” een film die er op papier uitziet als weer een inspirerend sportdrama, maar zijn clichés overstijgt door trouw te blijven aan zijn personages en artistiek in zijn benadering. Het spijt me te moeten zeggen dat ik bij SXSW veel films zag die aanvoelden als tv, maar het is vanaf het begin duidelijk dat Quintana veel heeft geleerd van haar mentor Terrence Malick – Quintana werkte aan “The Tree of Life” en “To the Wonder .” Er is een elegantie in het maken van films hier, een gratie in de manier waarop Quintana haar personages en de natuurlijke wereld benadert, wat het verhaal naar een hoger niveau tilt. een ouderwets verhaal zo goed verteld.
Jay Hernandez schittert als JB Pena, een veteraan uit de Tweede Wereldoorlog in Del Rio, Texas in de jaren 50, die de superintendent wordt en lid wil worden van de plaatselijke countryclub. Dat is natuurlijk niet toegestaan in dit tijdperk, en “The Long Game” gebruikt openlijk karikaturen van machtige blanke Zuiderse mannen die openlijk racistisch zijn. Natuurlijk, dat bestond, maar de monsters die de golfgemeenschap in Texas van 1956 runden, zijn hier een beetje tweedimensionaal.
De film wint aan kracht met de jongens die Pena ontmoet, die caddie zijn bij de club en hun eigen golfteam hebben gevormd. Pena beseft dat deze groep, aangevoerd door de voortreffelijke Julian Works als Joe Trevino, alles in huis heeft om met iedereen de concurrentie aan te gaan, en krijgt zo een wedstrijdje in de club. De teamleden buiten Works zijn een beetje onopvallend, maar “The Long Game” slaagt gedeeltelijk vanwege de zandvallen in sportfilms die het vermijdt. Wanneer Dennis Quaid wordt voorgesteld als de alcoholische coach die de jongens naar de overwinning kan leiden, is het maar al te gemakkelijk om te zien wat een blanke reddersfilm dit had kunnen worden, maar Quintana en Quaid vermijden het. Ik vond het geweldig hoe alcoholisme niet het centrale verhaal wordt zoals in een kleinere film, en de film wordt geen verhaal over Spaanse kinderen die een blanke redden of vice versa. Hij is slechts een deel van dit verhaal, niet groter dan de rol die Joe’s vriendin (een uitstekende Paulina Chavez) speelt in deze sage. Quintana begrijpt dat de beste benadering van dit verhaal een wandtapijt is, waarin de vele invloeden in het leven van een jonge man worden vastgelegd – een nieuwe coach, een nieuwe vriendin, zijn medegolfers, enz. – en hoe ze een toekomst kunnen vormgeven. Het lange spel van het menselijk bestaan vereist immers teamwerk.