De serie heeft een ongelooflijk middelpunt met Fishback, die altijd met afstand en stille woede heeft geleid, van zijn debuut in ‘Night Comes On’ tot ‘Judas and the Black Messiah’. Fishback maakt van dit personage meer dan alleen een fan; het weerspiegelt de cultuur. Je emoties, lichamelijkheid en je hele bestaan worden geleid door wat iemand over Ni’jah zegt. Fishback verrast je door de serie heen met de steeds toenemende diepte die ze aangaat met dit personage, een moordzuchtige ijveraar die in tranen praat over fantasieën over rondhangen met Ni’jah alsof ze echt zijn. De satire van de serie is des te ontroerender en geschikter om te bingewatchen vanwege Fishbacks toewijding aan elk facet van Dre. En ondanks de intentie van de waarschuwing, heeft ze de empathie die nodig is om de specifieke toehoorders waar ‘Swarm’ om roept, gevoelvol te portretteren.
“Swarm” is erg selectief over hoeveel het onthult over Dre’s psychologie, maar deze karakterdetails zijn bizar (zoals in een latere op zichzelf staande aflevering die zichzelf niet rechtvaardigt). De serie is ook niet kostbaar als het gaat om geestelijke gezondheid of obsessie, en dergelijke schaamteloosheid wordt een uitdagend maar effectief onderdeel van het ongemak van de show.
Als een vaak meeslepend werk over popcultuur die op zichzelf terugkijkt, bevat de serie ook optredens van andere sterren die in de “Swarm” -realiteit leven, wat de show des te meer de moeite waard maakt. Een opvallende verschijning komt van Billie Eilish, in haar eerste belangrijke rol op het scherm. Als de pseudo-sekteleider Fishback halverwege het seizoen tegenkomt, blijkt Eilish in staat om haar eigen megaster-aanwezigheid om te zetten in een vriendelijke maar even imposante kracht. Het zijn de gecontroleerde, zelfverzekerde dingen die muzikanten in filmsterren veranderen, en we zullen onthouden waar we het voor het eerst zagen.
“Swarm” is het soort show dat een spreuk uitspreekt, zelfs als het niet volledig werkt — de horror-komediepogingen om grappig te zijn zijn het meest effectief met ironische ontwikkelingen of pikzwarte dialogen, zoals wanneer iemand Dre prijst met zeggend: “Je zou een geneeskundestudent of een seriemoordenaar moeten zijn.” De foutieve lach die voor meer gaat, is meestal uit ongeloof, dat “Swarm” weer een vreselijke daad heeft ontketend, vaak geïnspireerd door iemands afkeer van Ni’jah.
Maar het komt allemaal terug op de onverschrokken Fishback, die eigenaar is van de absurditeit en de kern van dit horrorverhaal terwijl hij grijnzende psychotici uit het verleden weergalmt, zoals Rupert Pupkin (“The King of Comedy”), Paul Allen (“American Psycho”) en Arthur Fleck (” De Joker”). “). Het werk van Fishback weerspiegelt de manier waarop deze personages de identiteit van hun tijd onthulden en een onvergetelijke indruk achterlieten. Elke popcultuurbeweging creëert zijn eigen moordenaar. “Swarm” komt net in formatie.
Nu te zien op Prime Video.
