“De Super Mario Bros. Movie’ begint in Brooklyn met loodgieters Mario (Chris Pratt) en zijn broer Luigi (Charlie Day) die proberen hun nieuwe bedrijf van de grond te krijgen. Een paar Nintendo-paaseieren op de achtergrond van deze openingsscènes zouden een kleine glimlach moeten oproepen bij mensen van mijn generatie, en er is een beetje structurele inspiratie, zoals een slim openingsshot waarin Mario en Luigi zijwaarts scrollend door de stad rennen. die de vorige games nabootst. Er is ook een knipoog naar De Odyssee op een plank in Mario’s kamer, een hint dat we op het punt staan getuige te zijn van de reis van een held en een verwijzing naar het geweldige Switch-spel. Wat volgt komt met geen van beide inspiraties overeen.
Op een weinig logische manier vinden Mario en Luigi een enorme pijpenkamer onder Brooklyn, worden erin gezogen en komen terecht in het Mushroom Kingdom, dat wordt bedreigd door de doortrapte Bowser (Jack Black). De beruchte bandiet heeft de superster gevonden die hij nodig heeft om zijn laatste aanval uit te voeren op prinses Peach (Anya Taylor-Joy) en de inwoners van haar koninkrijk, waaronder Toad (Keegan-Michael Key). Bowser wil niet alleen macht; hij wil de prinses tot zijn bruid maken en enkele echt ongeïnspireerde liedjes zingen over zijn liefde voor haar. Hoe een film als deze er in godsnaam in slaagt om talent als de helft van Tenacious D te rocken en hem niet enkele slimme Bowser-deuntjes te laten ontketenen, is een van de vele mysteries van deze film.
Hoewel Luigi in de pijpleiding valt die hem onmiddellijk in de schaduwlanden laat vallen en hem tot Bowser’s gevangene maakt – een domme beslissing die hem een uur aan de kant zet – ontmoet Mario prinses Peach, die hem kennis laat maken met power-ups. En zo krijgen alle vraagtekenblokjes de kans om te schitteren terwijl Mario groeit, krimpt en zelfs verandert in een wasbeer. Ze rekruteren uiteindelijk Donkey Kong (Seth Rogen), racen over Rainbow Road en redden de dag. Dat is geen spoiler als je een film hebt gezien.
Fans van deze film zullen het van de daken schreeuwen dat het script voor iets genaamd “The Super Mario Bros. Film” hoeft geen sterk punt te zijn. En, om eerlijk te zijn, er zijn enkele sterke configuraties qua ontwerp. Ik hield van de keuzes die het team maakte in de structuur van Donkey Kong Country, en het Rainbow Road-vervolg “Super Mario Kart” is goed geregisseerd. Maar ik zou willen vragen waarom fans van een franchise die al generaties lang zoveel liefde heeft geïnspireerd, genoegen moeten nemen met het absolute minimum als het gaat om het vertellen van verhalen.