Het bekijken van deze film slechts één dag na bijna vijf uur kijken naar de film van Jonas Mekas uit 2000, “As I Scrolled On Af en toe I Saw Brief Glimpses Of Beauty”, zorgde voor een interessant contrast. Beide films exploiteren home movies vanwege hun schoonheid en intimiteit. Maar terwijl Mekas de beelden grotendeels voor zichzelf laat spreken, leunt de film van Ernaux zwaar op zijn geschreven vertelling. Niet alleen beschrijft Ernaux alle beelden, zoals in haar romans, ze voegt er een laag zelfreflectie aan toe die alleen van een afstandje kan komen. Waar Mekas zijn films doelbewust focust op geluksmomenten, staat Ernaux erop de betovering van de beelden te doorbreken en de pijn onder de idyllische oppervlakten te verbeelden.
Beide films spreken over de aard van de artiesten die ze hebben gemaakt. Maar hoewel het bewonderenswaardig is dat Ernaux dezelfde rauwe eerlijkheid in zijn schrijven brengt, doet de ervaring van zo’n hardhandige vertelling vaak afbreuk aan de documentaire als geheel, waardoor wat filmisch transcendent had kunnen zijn, slechts een intellectuele oefening wordt.
Veel van de beelden in “The Super 8 Years” zijn gemaakt door Phillipe in plaats van door Ernaux of David, wiens levens op dit moment objecten van zijn blik zijn, wat een sleutelelement wordt van Ernaux’ vertelling. Voor David stelt dit project hem in staat om zijn jeugd opnieuw te bekijken door de ogen – en reflexen – van een volwassene, terwijl het voor Ernaux keuzevrijheid en diepte kan brengen in zijn beelden van zichzelf. Gedurende deze jaren brachten Phillipe’s studies en banen hen naar Annecy, waar Ernaux als lerares werkte, waarbij ze zowel haar wilde verlangen om te schrijven als haar daadwerkelijke schrijven voor iedereen in het gezin verborgen hield.
Als intellectuele linksen en non-conformisten in het Frankrijk van na mei 1968, waren Ernaux en haar man van plan hun kinderen een leven te geven vol meer avontuur en bewustzijn dan hun eigen jeugd hen bood. Samen met het dagelijkse leven van het gezin, Kerstmis en verjaardagen, zijn er beelden van familiereizen, waaronder een burgerlijk verblijf in een resort in Marokko, een reis naar Sovjet-Chili voor een door de VS gesteunde staatsgreep, stalinistisch-maoïstisch Albanië, het pre-Thatcher Engeland , en zelfs Sovjet-Moskou. Bij elke reis beschrijft Ernaux haar toenmalige bedoelingen, maar ook de historische en culturele contexten die ze misschien pas lang na het einde van haar bezoeken heeft begrepen. De context en reflecties zijn interessant, maar soms veranderen ze in een bewering die op unieke wijze is geworteld in het goedbedoelende blanke liberalisme.