Op andere oogverblindende momenten is Chon bovennatuurlijk afgestemd op het kalmerende geschenk van de natuur, net als Joyo. Unru’s acteerwerk is een zachtaardig wonder en is oprecht lief elke keer dat hij het verzoek van zijn zoon om te vertrekken weigert, wat gemakkelijk irritant kan worden met de benadering van een andere acteur. Enkele van zijn hartverscheurende momenten zijn dat hij zijn favoriete ochtendritueel doet: op het strand liggen en lachen, zijn armen in de lucht gooien. “Jamojaya” heeft een scala aan grote emoties, en Unru geeft ze allemaal een natuurlijke kracht.
Het is belangrijk dat het drama hier nooit gemakkelijk aanvoelt, ondanks dat het zo ingetogen is. “Jamojaya” gaat niet alleen over de vader die lijdt voor de liefde van zijn zoon; je zoon heeft ook veel loyaliteit wat hem ook pijn doet. Zowel James als Joyo staan op gespannen voet met deze omgeving, en Chon’s richting maakt elk deel van dit prachtige verhaal diep voelbaar. Hun band is alles, en het betekent veel als James eindelijk besluit wat hij met zijn vader gaat doen.
Gael García Bernal geeft een van zijn meest levendige optredens in de film van regisseur Roger Ross Williams.kassander“, een echte Lucha Libre-worstelaar spelen die een “traditie” over exoten in de ring heeft uitgedaagd. Normaal gesproken zijn mensen zoals zijn personage Saúl Armendáriz voorbestemd om te verliezen en in elkaar geslagen te worden, vaak onder geschreeuw van homofobe beledigingen van het publiek. Saúl vraagt waarom het niet anders kan.De wereld van deze gemaskerde mannen die vechten in een worstelring, met één persoon gedwongen minderjarig te zijn, creëert een krachtige microkosmos in dit verhaal over veranderende schadelijke cycli.
Saúl Armendáriz creëerde een Lucha Libre-sensatie met zijn krachtige en flamboyante Cassandro-personage, en deze film vertelt de emotionele reis achter dat overwicht met veel hart. Het gaat niet alleen om Saúl, maar ook om de mensen aan zijn zijde, zoals zijn trainer (Roberta Colindrez) en zijn moeder (Perla De La Rosa). Bernal’s optreden is de essentie van de film, zijn warme glimlach verwijst nooit naar onwetendheid, maar naar de zekerheid dat zijn trots groter is dan zijn haat.
Maar het scenario van co-schrijvers Williams en David Teague is iets minder stabiel als het gaat om na te gaan hoe Cassandro de Saúl zo populair werd. Het onderschat bijvoorbeeld een cruciaal moment dat groter had moeten zijn als het publiek tegen Cassandro besluit dat ze nu voor hem willen duimen. En een latere scène, waarin Cassandro wordt geïnterviewd door een voormalige deelnemer over zijn carrière, lijkt toegevoegd.