‘Radicaal’ bewaart zijn meest uitdagende materiaal voor interne filosofieën, zoals onderwijs beschouwen als een proces dat reanimatie en inspiratie nodig heeft, niet de discipline en het rigide tijdschema dat werd opgesteld vóór de komst van Sergio. En in het schema van elke film waar ‘Radical’ je aan doet denken, positioneert Zalla hem behendig als Sergio tegen de verwachtingen in van gestandaardiseerde tests en alle saaie idealen die ze met zich meebrengen.
Er is geen inherent probleem met het willen behagen van het publiek, maar die focus wordt frustrerender met “Radical” dan zou moeten. Zalla’s film neemt die vreemde plaats in waar iets geïnspireerd door een waargebeurd verhaal – en deze heeft een verbazingwekkend feitelijke epiloog – zo verzacht en uitgerekt wordt dat zelfs de hartverscheurende echte dingen te mooi lijken om waar te zijn.
In de komende tien jaar is NASA van plan om mensen op een ruimtevaartuig te zetten dat hoopt Mars te bereiken. De grote moeilijkheid, waar “The Longest Goodbye” op ingaat, gaat niet over de vraag of de technologie kan werken, maar over de menselijke factor. Die reis zal een enorm staaltje van “verlengde isolatie” zijn, met bemanningsleden die maanden samen doorbrengen in krappe vertrekken en jaren weg van hun families. Dit is niet hoe mensen zijn gemaakt, en veel verschillende geesten lopen voorop bij het bedenken van een oplossing.
Ido Mizrahy’s ‘The Longest Goodbye’, een merkwaardige maar overdreven droge documentaire die gisteren in première ging in de World Cinema Documentary-sectie van het festival, gaat in cirkels rond terwijl het verschillende opties van wetenschappers verzamelt. Ideeën zoals communiceren met geliefden in virtual reality, praten met een zwevend robothoofd genaamd CIMON, en winterslaap worden hier geprofileerd als vensters op de toekomst, in eerste instantie geleverd door sciencefictiondromen. Deze mogelijkheden worden met enige nieuwsgierigheid behandeld, maar de manier waarop ze hier worden gedeeld, à la wisselende presentaties op een conferentie, geeft weinig verhalende impulsen, wat schokkend is in vergelijking met de hoge inzet van ruimteverkenning.