Het meest lonende aspect van het verkennen van een programma dat zo uniek is als de World Dramatic-competitie, is het benaderen van stemmen en ervaringen die zo ver van die van jezelf verwijderd zijn dat ze je externe perspectief uitdagen. De drie hier verzamelde titels zijn niet volledig verenigd door een enkel thema (hoewel twee ervan duidelijk over een soort assimilatie gaan), maar worden verteld vanuit het perspectief van jonge mensen, mensen die leren omgaan met de druk van het opgroeien. omhoog, en soms zelfs door neergeslagen te worden.
Bijvoorbeeld, “Heroïsch”, een scherpe en indringende anti-oorlogsfilm, is het soort opvallende vertelling dat je geweten schokt. Daarin schrijft Luis (Santiago Sandoval Carbajal) zich in bij Heroico Colégio Militar in de hoop zijn vriendin te steunen en zijn zieke moeder te helpen een ziektekostenverzekering af te sluiten. Maar al snel ontdekt hij de giftige wortel die aan de basis ligt van dit instituut, dat zich fysiek bevindt in de zware stenen omgeving van de Azteekse architectuur.
Voor Luis begint de gloed te vervagen wanneer zijn sergeant, Eugenio Sierra (Fernando Cuautle), een openingsmonoloog houdt voor het peloton. Hoewel we deze scène vaak in andere oorlogsfilms hebben gezien, stelen veel filmmakers Stanley Kubrick’s “Full Metal Jacket”, waarbij ze de gimmick gebruiken van een grofgebekte, heethoofdige sergeant die zijn soldaten een andere route ontmenselijkt wanneer Cuautle dezelfde soort aflevert. van spraak tot een geforceerde glimlach. Het resultaat is huiveringwekkend.
Dat wil niet zeggen dat Zonana niet beïnvloed is door Kubrick, een brutale verwijzing naar “Eyes Wide Shut” maakt duidelijk, net als de herschikking van het verhaal van het leger als een sekte-entiteit wiens invloed zo openlijk werkt dat je bijna zou geloven dat het nep is. . Er zijn toespelingen op expliciet seksueel geweld, meestal gemaakt door middel van de schokkende soundscape van de film. TW: Er is ook een wrede initiatiescène met een dier. Maar meestal gedijt ‘Heroic’ op het surrealistische, door Luis ‘angstaanjagende en diepgevoelde nachtmerries, en in een scène waarin Luis wordt gerekruteerd om in te breken in een huis, wat spreekt tot de psychologische chaos die in Luis’ hart woedt.
Die wanorde komt naar voren in elke gedurfde montage van redacteur Oscar Figueroa Jara, in elke schokkende compositie van cinematograaf Carolina Costa – die thema’s als kolonialisme, armoede en uitbuiting opent – en leidt ons naar een adembenemend laatste shot dat de “Heroic van Zonana als de brutaalste prik in een instelling die we al een tijdje hebben gezien.
In de film “schraper”, een teder coming-of-age-verhaal, woont een jonge vrouw, Georgie (Lola Campbell), alleen in een flat in Londen. Georgie’s moeder is net overleden. Rouwend en aan haar lot overgelaten, gaat ze niet naar school. Sterker nog, zij en haar vriendin brengen hun dagen door met het stelen van fietsen om langs de zijlijn te verkopen. Georgia is ingenieus: om weg te komen van familiediensten, vraagt ze een lokale winkeleigenaar om zinnen op te nemen die ze tijdens telefoongesprekken kan gebruiken om een oom genaamd Winston Churchill voor te doen. Hoe slim Georgie ook is, ze weet dat dit niet kan blijven duren. Iemand zal de waarheid ontdekken.
Een verrassing vliegt letterlijk over de schutting als haar vader Jason (Harris Dickinson) over de houten poort van het appartement springt. Na 12 jaar uit haar leven te zijn geweest, besluit hij weer te verschijnen nadat hij heeft vernomen dat zijn moeder is overleden. Maar er is een goede reden waarom Jason weg is. Hij is nooit volwassen geworden. En dus beangstigt het vooruitzicht van het vaderschap hem. Toch doet hij ter wille van Georgie een poging om opnieuw contact te maken met zijn dochter.
Een van de grootste geneugten van Regans film is de relatie tussen nieuwkomer Campbell en Dickinson. Het paar wordt dik als dieven en toont een ongewoon gemak in elkaars gezelschap.
In hun pogingen om over elkaar te leren, put Regan uit een druk bezet visueel talent: ze kiest vaak voor proto-documentaire vibes voor komische wendingen, waarin de mensen in Georgie’s leven – haar humeurige leraar, snarky kinderen en haar maatschappelijk werkers – hun mening over het rouwproces van het meisje. Andere impressionistische sprongen, zoals snelle shots die aan elkaar zijn genaaid door gekartelde sneden, kunnen een beetje te bestudeerd aanvoelen en kunnen afleiden van de organische vader-dochterrelatie waaruit deze film bestaat. ‘Scrapper’, dat probeert de angsten te analyseren die worden gevoeld bij pijn, verandering en opgroeien, is echter vol van een zeldzaam hart, een moedige omhelzing van ambitieuze empathie.
Christoffel Murray”Hekserij‘ is uniek – beschrijft de zoektocht van een jonge Huilliche inheemse vrouw naar wraak – en biedt prikkelende interesses in kolonialisme, mystiek en inheemse tradities. En toch is er iets niet helemaal consistent. Echte woede ontbreekt.
Anders zijn is inherent een gewelddadige daad. Een onrechtvaardigheid ervaren door de 13-jarige Rosa (Valentina Véliz Caileo). Ze woonde in 1880 op het eiland Chiloé en werkte samen met haar vader voor een Duits gezin als dienstbode. Maar wanneer de schapen van de familie betoverd lijken te zijn door lokale magie, gooit de sadistische Duitse vader als straf honden naar Rosa’s vader. Om gerechtigheid te vinden verlaat ze het christendom en vraagt ze Mateo (Daniel Antivilo), een knorrige man die samen met andere inheemse volkeren de magie van het eiland beoefent, om hulp.
Trillend met een soort magisch realisme, probeert Murray’s film, gebaseerd op een waargebeurd verhaal, de wrede assimilatie te inspecteren die is aangericht in iedereen die niet blank is. We zien hoe de raciale hiërarchie ervoor zorgt dat christelijke Chilenen de Huilliche onderdrukken en hoe de Duitsers christelijke Chilenen onderdrukken. Eindelijk leert Rosa magie beoefenen, zodat ze druk kan uitoefenen op de plaatselijke aanklager, een man die wanhopig van het eiland af wil, en zijn zwangere vrouw. Murray plaagt een veel brutere conclusie dan wat wordt aangeboden. In plaats daarvan kiest hij eigenlijk voor een helderheid die niet helemaal overeenkomt met de terechte woede die gevoeld zou moeten worden.
Hoewel “Sorcery” zeker elegant is neergeschoten – waarbij de ruige, pastorale texturen van dit eiland worden vastgelegd – gaat het vaak over in een ondoorzichtigheid die geen mysterie veroorzaakt, maar een frustrerende ontwijking die het proces laat slepen. Aan het einde van “Sorcery” zou je willen dat alle emoties die in dit vat van identiteit wervelen, overeenkwamen met het specifieke onderwerp.