Het kloppende hart van ‘Still’ is natuurlijk Fox zelf, die enkele van zijn boeken voorleest als vertelling en Guggenheims vragen beantwoordt. Hij is onthullend, open en geeft nooit toe aan medelijden. Er is een scène aan het begin van de film waarin Fox op de stoep valt en ik wenste even dat hij er niet was. Ik wilde een van mijn jeugdfilmhelden niet in die toestand zien en ik dacht dat het misschien had moeten worden geschrapt. En dan stempelt Fox de scène met een briljante oneliner die een enorm gelach uit de menigte lokt. Hij is altijd een artiest, zelfs als hij het moeilijk heeft. En haar bereidheid om die strijd te delen en te overwinnen is een krachtig iets van schoonheid, net als de relatie met Tracy Pollan die het laatste deel van deze film echt naar een hoger niveau tilt.
Fox zei achteraf in de Q&A dat hij overweldigd was door hoeveel geluk hij heeft met zo’n mooi gezin, en het is een van de meest ontroerende ondersteunende portretten die ik in lange tijd in een document heb gezien. Het is geweldig om Fox te horen uitleggen wat zijn vrouw en kinderen voor hem betekenen. Er is iets ironisch aan een ster die beroemd werd in een show genaamd ‘Family Ties’ en ontdekte dat familie uiteindelijk het belangrijkste voor hem zou zijn.
Hoewel ik verwacht dat het publiek ‘Still’ zal omarmen, was er een zichtbare terugslag van het publiek dat de brute première bijwoonde. “Tijdschrift Dromen,” een drama dat een beetje “Taxi Driver” is, een beetje “Pumping Iron” en veel megatalent Jonathan Majors. De ster van “The Last Black Man in San Francisco” en “Creed III” geeft alles en nog wat voor deze film en stort zich onbevreesd in een rol die meer vraagt dan de meeste acteurs kunnen geven. Het is een verontrustende reis door de geest van een man die zijn lichaam met woede vormde terwijl het zijn ziel verwoestte. Het is een grote vraag om meer dan twee uur door te brengen met iemand die zo mentaal onstabiel is dat het lijkt alsof bijna elke scène kan eindigen in een daad van geweld, maar Elijah Bynum heeft een film gemaakt die is ontworpen om kijkers mee te nemen naar een plaats van toxiciteit waardoor ze ongemakkelijk. Dat doet het zeker en nog wat.
Majors speelt Killian Maddox, een bodybuilder die ervan droomt om als zijn idool op tijdschriftomslagen te verschijnen. Als hij geen “Stan”-achtige brieven aan de koning van bodybuilding schrijft, past hij op zijn grootvader of zucht hij over een lokale kassier (Haley Bennett). Hij besteedt bijna al zijn vrije tijd aan het werken aan zijn lichaam, wat niet alleen gewichtheffen omvat, maar ook een regelmatig steroïdenregime waardoor zijn gezondheid op de rand van een fatale diagnose staat. Hij kan niet in zijn lichaam snijden om de tumoren te verwijderen die de steroïden in zijn lever hebben achtergelaten, omdat het litteken zijn carrière in gevaar zou brengen. En dan is er Killian’s woede. Als hij zich bedrogen voelt door het leven, haalt hij uit, wat leidt tot een reeks gewelddadige en verontrustende uitwisselingen terwijl de film dreigt te veranderen in een ernstige tragedie.