Jackson beweegt zich door het leven van een jonge vrouw op het platteland in het zuiden in verschillende stadia van haar leven, waardoor een soort poëtische logica van de ene reeks naar de andere mogelijk is. Ze zet de toon met een afstandsshot van twee zussen die met hun vader aan het vissen zijn, waarbij de camera veel meer op de handen dan op de gezichten gericht is – een hand die een hengel vasthoudt, een vis aanraakt, hem in de rivierbedding duwt, enz. voor de handen, door ze te gebruiken om de verbindingen tussen deze mensen en de natuurlijke wereld om hen heen te benadrukken. Handen graven de grond. Handen worden tijdelijk op een wandeling gehouden. Handen kloppen op de rug tijdens een knuffel. Ze fotografeert mensen vaak van achteren, waarbij ze de achterkant van hun hoofd laat zien alsof we met hen over een onverharde weg lopen. Het is een heldere, zelfverzekerde beeldtaal die deze mensen verbindt met de wereld om hen heen en met elkaar door middel van iets dat ongelooflijk specifiek aanvoelt voor het moment en gemakkelijk herkenbaar is.
En dan is er het geluidsontwerp van Jackson, gedomineerd door de natuurlijke wereld en met spaarzaam gebruik van partituur. Nee, de ‘muziek’ in deze film komt van de krekels of de regen die op een dak valt. Nogmaals, het wordt meer herinnering dan realiteit of zelfs droom. De meesten van ons kunnen zich de dagen in de natuurlijke wereld herinneren toen we jong waren. En je kunt de lucht bijna ruiken in deze film, een werkelijk indrukwekkende prestatie op een festival waar dit soort ambitieuze tonale cinema zeldzaam is.
Uiteindelijk wordt de camera van Jackson bijna een personage in “All Dirt Roads Taste of Salt”. Hij beweegt zich door deze wereld en zijn personages, legt momenten van liefdesverdriet en momenten van het alledaagse leven vast en wisselt tussen hen als lapjes op een quilt. Het is een film waar ik de afgelopen 24 uur veel over heb nagedacht sinds ik hem zag, net zoals ik andere films heb gezien die ik bewonderde. Er is iets aan deze dat blijft hangen. Ik kan me voorstellen dat het het hele jaar door zal zijn.
De andere twee films in de U.S. Dramatic Competition in dit programma zijn gebruikelijker op Sundance, hoewel beide ook een bewonderenswaardige mate van regionale specificiteit hebben. De overste van het duo is die van Erica Tremblay “Fantastische dans” een film met oprecht gefundeerde uitvoeringen die helaas een beetje uit elkaar valt in een opmerkelijk gekunstelde slotakte. Voor een film die gaat over moeilijke kwesties en de tragische dynamiek waarmee jonge vrouwen in inheemse gemeenschappen worden geconfronteerd, sluit het aan bij een opeenvolging van scènes die erg schoon en netjes zijn, maar die geen weerspiegeling zijn van het paar uitvoeringen die nooit een beat missen.