“20 dagen in Marioepol”, die in première gaat als onderdeel van de World Cinema Documentary-competitie van het festival, is de langspeelcompilatie van wat ze hebben vastgelegd, hier gepresenteerd als een first-person-ervaring door een team van journalisten in deze oorlogsmisdadenzones. We zien Chernov beelden vastleggen in een ziekenhuis van verminkte jongeren die sterven op brancards. Later laat de documentaire ons zien hoe dit nieuws werd, soms met “Graphics” waarschuwingen. Daarbij worden geen gruwelijke taferelen gefilmd; er is veel leed, bloed en/of terreur in bijna elke reeks van “20 Days in Marioepol”. Zoals de sombere vertelling van Chernov stelt bij het vertellen van alledaagse ervaringen, zoals het lezen van dagboekaantekeningen in het donker: “Het is pijnlijk om te zien. Het moet pijnlijk zijn om te zien.
De aangrijpende, onverschrokken beelden zijn geschreven, geregisseerd en opgenomen door Chernov en met effectieve beknoptheid gemonteerd door Michelle Mizner; het is nog effectiever gemaakt door de manier waarop het een chaotische reeks gebeurtenissen nodig heeft en het laat werken met het chronologische verhaal van een documentaire. Chernovs vertelling verbindt al deze herinneringen met elkaar, en soms deelt hij wat hij heeft gehoord van anderen die in dit oorlogsgebied wonen. Een dokter vertelde hem hoe oorlog ‘goede mensen beter maakt en slechte mensen slechter’. We zien dit duidelijk worden terwijl de mensen van Marioepol strijden om voedsel, energie, veiligheid, medische benodigdheden en meer.
Dit is het enige beeldmateriaal van deze ervaring dat door de internationale pers is vastgelegd. “Film zodat de hele wereld deze chaos kan zien”, roepen de inwoners van Marioepol terwijl ze een vreselijk onzekere toekomst tegemoet worden geduwd, rouwend om het verlies van dierbaren. Het maken van beelden van de belegerde stad – zodat we de documentaire kunnen zien waar we naar kijken – wordt iets anders om te waarderen aan dit aangrijpende filmwonder.
Men moet op zijn hoede zijn voor enige mate van sensatiezucht bij het aanbevelen van “20 Days in Marioepol”, aangezien het een verbazingwekkende en angstaanjagende kijkervaring is die iemand ook visceraal bewust maakt van hoeveel traumatischer het zou zijn en was in de eerste persoon. Maar journalistiek van deze orde – even heldhaftig als altruïstisch – kan die leemte opvullen en levens redden met de kracht van gedeelde informatie. “20 Days in Mariupol” een van Sundance’s belangrijkste films noemen is een understatement, maar we kunnen verwachten dat het festival, de aanwezigen en uiteindelijk de rest van de wereld het zien (PBS Frontline produceerde de film). “20 Days in Marioepol” zal ongetwijfeld een van de belangrijkste films zijn die we hebben over het begrijpen van het conflict en de gevolgen ervan voor de bevolking van Oekraïne, en het is een dwingende oproep tot actie voor de aandacht en steun die moet worden gegeven.