De Sundance-inzending, Fairyland, is een meeslepende, zij het sterk verkorte, bewerking van de bestverkochte memoires van Alysia Abbott.
VERHAALLIJN: Nadat zijn vrouw op tragische wijze is overleden, ontwortelt Steve (Scoot McNairy) hun dochter, Alysia, en verhuist naar San Francisco, waar hij zijn onderdrukte homoseksualiteit begint te onderzoeken te midden van de groeiende homorechtenbeweging van de jaren 70. 80, terwijl de aids-crisis de gemeenschap decimeert , Alysia (Emilia Jones), nu volwassen, keert terug naar huis om voor haar stervende vader te zorgen.
RECENSIE: sprookjesland was een van de meest ambitieuze films die dit jaar op het Sundance Film Festival vertoond werd. Hoewel het een goed geacteerde bewerking is van de memoires van Alysia Abbott, was het de film die me deed beseffen hoeveel de indiescene is veranderd. Ongeveer tien jaar geleden zou een door een ster aangedreven historisch drama, gebaseerd op een bestseller, een gezond budget hebben gehad en misschien de steun van een mini-majoor zoals Searchlight of Focus. In het nieuwe tijdperk van het microbudget moest de nieuwe regisseur Andrew Durham een tien jaar durend familie-epos maken over wat een minuscuul budget moet zijn geweest. Durham moet vertrouwen op enorme hoeveelheden beeldmateriaal om San Francisco uit de jaren 70/80 na te bootsen. Het resultaat is dat sprookjesland heeft meer ruige hondenkwaliteit dan je zou verwachten, gezien de stamboom (afkomstig van producer Sofia Coppoia en American Zoetrope).
Zoals het er nu uitziet, zouden Durham en zijn producers veel lof moeten krijgen omdat ze nog steeds in staat zijn om een leuk vader-dochterverhaal te maken, ook al lijkt het in minder dan twee uur veel te kort. Het had beter gekund als een gelimiteerde serie, waarbij enkele van de meer intrigerende personages zonder veel uitleg verdwenen, waardoor alles afgekort aanvoelde.
Gelukkig heeft Durham een troef achter de hand met hoofdrolspeler Scoot McNairy. Vaak onderschat, dit is een zeldzame hoofdrol voor de voormalige acteur, en hij is zo goed dat je hoopt dat Hollywood rechtop gaat zitten en het opmerkt. Hij heeft hier geen gemakkelijke rol. Net als Steve is hij goedbedoelend, maar ook zo in zichzelf gekeerd dat zijn dochter, Alysia, van jongs af aan aan haar lot wordt overgelaten, terwijl hij het San Francisco van de jaren 70 verkent. materiaal zonder na te denken over wat het met uw dochter zou kunnen doen. Toch maakt McNairy het niet alleen smakelijk, maar ook plezierig. Wanneer het ergste gebeurt en hij een aids-patiënt wordt, breekt je hart voor hem, en McNairy doordrenkt het personage met zoveel ziel.
Aan de andere kant, Jones, ondanks het presenteren van briljante prestaties in het seizoen van dit jaar, katten persoon (lees mijn Sundance-recensie) en CODA, kan zijn rol als McNairy niet vervullen. De boosdoener is waarschijnlijk haar beperkte schermtijd, met haar pas halverwege de film (Nessa Dougherty speelt haar voor de eerste helft van de film). In feite ligt veel van de focus op Alysia, met haar semester in het buitenland in Frankrijk en haar relatie met een dromerige Fransman die een groot deel van de looptijd in beslag neemt. Ondertussen verdwijnen interessante personages zoals Cody Fern en Adam Lambert als Steve’s verschillende liefdesbelangen zonder enige uitleg. De rol van Geena Davis als Alysia’s afkeurende (maar uiteindelijk) grootmoeder voelt ook erg kortaf. Sprookjesland het lijdt ook aan enkele scènes die een beetje overdreven zijn, zoals een reünie van Alysia met Paulette van Maria Baklava, die de film begint als drugsdealer maar uiteindelijk een aids-advocaat wordt.
Terwijl sprookjesland een niet zo overtuigend onderzoek van de homocultuur in San Francisco uit de jaren 70 als dat van Gus Van Sant. Melk of een tot nadenken stemmende weergave van de aids-crisis als Het normale hart, Sprookjesland het is nog steeds effectief en leuk. De krachtige uitvoering van McNairy maakt het onmisbaar, zelfs als de film had kunnen profiteren van meer tijd om zijn verhaal te vertellen en een zwaarder, minder toegewijd budget.
7