Maar het is op een van die dansvloeren, op een zeldzame avond met een tv-gids, dat Michael Kit Cowan (Ben Aldridge) ontmoet, de man die de liefde van zijn leven blijkt te zijn. Kit heeft alles wat Michael zou willen: zelfvertrouwen, coole vrienden en een gespierde lichaamsbouw. En toch is Kit bereid te wachten tot Michael zijn emotionele muren afbreekt. Michael is ook niet de enige met neurosen – Kit heeft wat bagage die hij moet overwinnen als hij en Michael het leven van monogaam partnerschap willen leiden dat vooral Michael lijkt te willen.
De chemie tussen Parsons en Aldridge is gemakkelijk en verleidelijk, vooral als ze geestig schertsen. En “Spoiler Alert” laat goed de lieve kant van deze twee kwetsbare en gebrekkige karakters zien. Je kunt zien hoe deze twee zo verliefd op elkaar kunnen worden dat ze de moeilijkste tijden doorstaan, van gewone ruzies over seks en toewijding tot de veel ernstiger bedreigingen voor Kit’s gezondheid die de tweede helft van de film bepalen. 🇧🇷 (Dit is een van die sitcoms die overschakelt van komedie naar drama in plaats van de twee door de hele film heen te mengen.)
De film is heel eerlijk over de worstelingen die betrokken zijn bij langdurige relaties en vol realistische details die alleen uit een memoires kunnen komen: Michaels obsessie met Cola light en De Smurfen. Kit’s liefde voor het roken van wiet met een one-hitter en altijd aanwezige kleine metalen digitale camera. (De film speelt zich af tussen het begin van de jaren 2000 en het midden van de jaren 2010.) De verpakking van hun liefdesverhaal is echter algemener, met als soundtrack “Woah OH oh” klappende muziek en gestructureerd rond berichten op Facebook en bezoeken aan Kit’s ouders. Regisseur Michael Showalter probeert een surrealistische vlucht van fantasie door beelden in te voegen van een denkbeeldige sitcom gebaseerd op Michaels jeugd. Maar aangezien de beste dingen van “Spoiler Alert” de realistische karakters en setting zijn, komen deze draaipunten op brede archetypen uit de jaren 80 nooit uit.