Southampton: Ooit de trots van de zuidkust – wat ging er zo mis met het Saint-gevecht?

Southampton is een voetbalclub die geplaagd wordt door problemen en conflicten. Dat is al zo sinds hun Europese hoogtijdagen onder Ronald Koeman – een verlengstuk van het uitstekende werk dat Mauricio Pochettino in de twee seizoenen voor zijn komst verrichtte.

The Saints staan ​​ver af van de club die de Nederlander in 2014 erfde. En een beetje ver verwijderd van waar ze zelf hoopten te zijn na een korte positie als een van de topteams van de Premier League.

Een verhaal dat in de war raakte voordat het zijn sprookjesachtige einde bereikte.

Inderdaad, de situatie in Southampton is een beetje zoals ‘er was eens’, minus het happy end. Een reeks knelpunten zonder het gemak van resolutie.

Vrijdag 21 april, 19.00 uur

Aanvang 20:00 uur

Verschillende spelers met ambities die veel groter zijn dan de middelen van St. Mary’s zijn gekomen en gegaan tijdens het tien jaar durende verblijf van Southampton in de Premier League, maar de verwachtingen van grootsheid bleven bestaan. De plannen werden besproken in directiekamers en directiehallen door de besluitvormers van de club, die geobsedeerd raakten door het idee van overwinnen, of beter gezegd, het vermogen om boven je eigen gewicht uit te stijgen. Een groentje in de grote competities.

De slogan die tijdens deze discussies werd bedacht, was “potentieel voor uitmuntendheid”. Wat dat eigenlijk betekende, was nogal idealistisch. Een strategie die korte tijd dienst deed, maar moest worden verfijnd naarmate het Premier League-landschap veranderde en steeds meer financieel werd aangewakkerd.

De Saints stuitten op enkele edelstenen tijdens het Koeman-tijdperk. In opeenvolgende transferperiodes zijn spelers als Sadio Mané, Dusan Tadic, Graziano Pelle en Virgil van Dijk allemaal naar de zuidkust gelokt, aangevuld met een academiesysteem van wereldklasse boordevol volbloed talent. De vooruitzichten waren goed.

Tussen 2013 en 2017 eindigde Southampton op de achtste plaats. In 2016, tijdens de zwanenzang van Koeman, sloten ze het seizoen af ​​met 63 punten. Voetbal was soms betoverend – de resultaten ook. Saints omarmde een expansieve, progressieve stijl, met duidelijke energie en identiteit, en een reputatie voor het produceren van een gezonde dosis schokkende resultaten.

In januari 2015 boekten ze back-to-back overwinningen op Arsenal en Manchester United zonder ook maar één doelpunt tegen te krijgen. In oktober van hetzelfde jaar bezochten ze Stamford Bridge en stuurden ze Chelsea van José Mourinho, voordat ze op tweede kerstdag vier punten scoorden tegen de Gunners. Ze versloegen United, opnieuw op Old Trafford, in januari 2016, en zegevierden ook over Liverpool en Tottenham in dezelfde campagne.

Het was een smeltkroes van slimme operationele beslissingen, een samenhangende structuur en gunstige externe omstandigheden die Southampton het volgende seizoen in de Europese competitie duwden, met de kans om fans te trakteren op een van de hoogtepunten van het continentale voetbal – een avond in de San Siro. Voor de meeste fans was het een droom die uitkwam – een fantasie die zich in realtime afspeelde. Van het type dat normaal gesproken is gereserveerd voor creatieve spellen van voetbal Manager.

De terugwedstrijd was nog memorabeler.

Van Dijk, genietend van zijn hoogtijdagen aan de zuidkust, zette Southampton op voorsprong voordat Yuto Nagatomo’s eigen doelpunt de Saints een historische 2-1 overwinning bezorgde. Dat alleen was genoeg om tevreden te zijn. Genoeg om te wijzen op een onomkeerbare opwaartse curve. Potentieel op weg naar excellentie.

Helaas. Plotseling succes veranderde in een plaag.

Koeman werd kort daarna naar Goodison Park gelokt, verleid door de belofte van het grootste transferbudget in de geschiedenis van Everton door meerderheidsaandeelhouder Farhad Moshiri. Het verlies schokte St Mary’s, maar het was niet helemaal catastrofaal. Ze vormden Lyon en Nice-manager Claude Puel, die het slachtoffer bleek te zijn van de bewonderenswaardig onredelijke verwachtingen van Southampton.

Hij hield toezicht op een achtste plaats toen Saints de League Cup-finale bereikte op Wembley – vergelijkbaar met de golven die Brighton nu maakt. De achtste was solide, respectabel. Een overwinning. Niet volgens het bestuur van Southampton, dat Puel kort na afloop van het seizoen prompt zijn marsorders gaf.

Toegegeven, voetbal was niet zo mooi en miste de flair en het enthousiasme van het Koeman-tijdperk, maar het was productief genoeg om stabiliteit te garanderen. Sinds het vertrek van Puel hebben in totaal zes coaches (waarvan één interim), waaronder de huidige manager Ruben Selles, de leiding genomen, zonder dat de Fransman het winstpercentage (38) overtreft.

Dit is een geval van een dramatische stijging – Southampton deed mee in League One in 2011 – wat leidde tot een machtige daling. Misschien kan Leicester op dezelfde manier worden gecategoriseerd. Ze zijn ook het slachtoffer van hun eigen succes, hoewel de overwinning in de Premier League als 5.000/1 buitenstaanders een grimmige afwijking is van de situatie die zich aan de zuidkust afspeelt.

Het vijfjarenplan van Southampton, omstreeks 2017, was bedoeld om de komende seizoenen de top vier van de Premier League te kraken. Nu merken ze dat ze gevaarlijk dichter en dichter bij het kampioenschap komen.

Heimwee naar de dagen van Puel is gemeengoed geworden.

Als de Saints ooit voorop liepen – met behulp van een datagestuurde benadering om jong talent te ontdekken en in te kopen op doorgewinterde spelersmarkten met een laag risico – lopen ze nu jammerlijk achter. Concurrenten haalden in en staken over op de buitenste baan terwijl de Saints langs de kant van de weg stopten.

Het model dat langs de A27 70 mijl ten oosten van Southampton in Brighton rijdt, maakt de zaken alleen maar erger. De Seagulls zijn nu de trots van de zuidkust en stijgen steeds hoger na jaren van constante verbetering en consistente rekrutering. Ze zijn de afgunst van de meeste middelgrote clubs met bescheiden budgetten.

Er was inderdaad een tijd dat Brighton ernaar streefde om Southampton of Leicester na te bootsen. Hoe de rollen omdraaiden.

Het weerstaan ​​van een meedogenloze afvoer van talent, zowel op als buiten het veld, is waar Brighton is geslaagd waar rivalen niet zijn geslaagd. Voetbal in het Amex Stadium is net zo effectief en vruchtbaar als voordat Ben White tekende bij Arsenal of Marc Cucurella bij Chelsea, of Dan Burn naar Newcastle vertrok en technisch directeur Dan Ashworth hem volgde, of Yves Bissouma en Leandro Trossard ervoor kozen om naar andere kanten van Noord-Londen.

Er is al jaren een zuivering van het beste talent van Brighton en er is niets veranderd. Als een goed geoliede lopende band. Goed samengevat door de naadloze overgang van Graham Potter als hoofdtrainer naar de raadselachtige Roberto De Zerbi.

Southampton daarentegen is de weg kwijt. Ze verlieten de principes die de club ooit dierbaar waren in een wanhopige poging om te overleven. Als een schip aan het zinken is, zijn er reddingsboten nodig, geen rubberen ringen. De vervanging van de ervaren manager Ralph Hasenhuttl door Nathan Jones – een onbeproefde en onbeproefde rookie in de hoogste vlucht – in november was misschien wel de dodelijkste fout van allemaal.

Jones bleek de kortste permanente manager in de geschiedenis van Southampton te zijn, gekenmerkt door een circus van commotie en schuldverschuivingen.

In de drie maanden dat hij de leiding had, zakte de club naar de bodem van de Premier League, terwijl hij in januari miljoenen ponden verspilde op een slecht gebruikte transfermarkt met spelers die naar de wisselbank werden gestuurd of het team niet haalden. van de speeldag. . De Kroatische international Mislav Orsic is het beste voorbeeld van een dergelijke desoriëntatie, hij speelde slechts zes schamele minuten Premier League-voetbal sinds zijn komst van £ 8 miljoen in januari.

Selles, de man die de leiding heeft over de bergingsmissie op afstand, is in ieder geval beter bekend met het DNA van Southampton. Hij is geliefd en wordt gerespecteerd door de spelers en is al begonnen met het aanpassen van de speelstijl van de Saints met een zekere mate van vertrouwdheid.

Op het veld keerde hij terug naar de 4-2-2-2-methodiek van Hasenhuttl, met een sterke focus op ‘tegendruk’, zoals Selles het omschrijft. Buiten het veld zijn er pogingen gedaan om een ​​gebroken team bij elkaar te brengen, met duidelijke en gedefinieerde rollen, maar een cultuur van nederlaag onder een opgeblazen team is moeilijk te schudden onder dergelijke controle en druk.

The Saints leden afgelopen weekend hun 10e thuisnederlaag van het seizoen tegen Crystal Palace, gelijk aan hun meeste thuisnederlagen in één seizoen – het was hun 20e algemene nederlaag, een clubrecord in een campagne van 38 wedstrijden. Nu moeten ze live afreizen naar koploper Arsenal vrijdagavond voetbal, met het gewicht van de wereld op fragiele schouders.

“Elke fout die we maken wordt heel streng afgestraft. We zullen blijven vechten tot het einde”, zei Selles met droefheid luchtsporten vorige week, alsof hij zich al had neergelegd bij een ongelukkig einde.

Op dit moment ziet Southampton eruit als een kant waar trots misschien wel het enige is om voor te spelen. Zo’n langdurige malaise heeft zijn tol geëist, aangezien een eens zo boze schare fans steeds onverschilliger is geworden naarmate de hoop op overleven met de week afneemt.

Misschien is het betalen van de ultieme prijs van degradatie en het herstarten van de cyclus vanaf nul wat er moet gebeuren voor jaren van chaos en crisis om plaats te maken voor kalm water.

Kijk Arsenal v Southampton live vrijdagavond voetbal vanaf 19.00 uur; aanvang 20.00 uur