Fri. Mar 29th, 2024


Ball begon met het filmen van door gebruikers ingezonden nachtmerries in kort filmformaat, en beweerde dat een groot aantal gebruikers een soortgelijke horrordroom had waarin ze kinderen tussen de zes en tien jaar oud waren die wakker werden en ontdekten dat hun ouders weg waren … en dat er iets slechts in huis was. Dit is de basisopstelling voor een niet-basisfilm die in de meeste persberichten als volgt wordt beschreven: “Twee kinderen worden midden in de nacht wakker en ontdekken dat hun vader vermist is en dat alle ramen en deuren in hun huis kapot zijn. Het verdween.” En dat is het nou net, maar dat is het ook niet. “Skinamarink” is een experiment in vorm en verhaal, dat kijkers ertoe aanzet om te stoppen met spelen en het te ervaren.

Daartoe hanteert Ball evenveel formele beperkingen als een filmmaker van Dogma 95. Hij laat nooit iemands gezicht zien. De meeste opnamen zijn van slecht verlichte gangen of plafonds (de nog donkere boven is ongeveer de mate van de verlichting meestal), gemaakt om eruit te zien alsof ze zijn opgenomen op korrelige film die alleen werd verlicht door een televisie in de andere kamer. Menselijke activiteit wordt gereduceerd tot de benen van een kind die door het frame bewegen of de rusteloze rug van een ouder die in het donker op de rand van een bed zit. En deze scènes van alledaagse huiselijkheid, die werden gefilmd in Ball’s ouderlijk huis, zijn niet artistiek geënsceneerd. Het lijkt vaak alsof er een camera op de grond of op een stoel is achtergelaten, in een vreemde richting gericht die evenveel verhult als onthult. Bijna elk schot lijkt te zeggen er is iets fout zonder te onthullen wat dat iets is of de details van de dreiging. Het is de logica van de dromen van een kind. In het begin kom je in de verleiding om te onderscheiden wat er in de duisternis is of waarom Ball die bepaalde hoek van de plafondlamp heeft gekozen die lijkt precies zoals die in de kamer waar je nu bent, maar “Skinamarink” begint de traditionele vragen die kijkers stellen tijdens het kijken naar een film af te breken. Je hoeft alleen maar toe te geven.

Het helpt dat Ball zijn nachtmerrieachtige visie verbetert door zelfverzekerd geluidsontwerp. Er is geen partituur om de spanning te verlichten en ons eraan te herinneren dat het maar een film is. De audiomix bestaat voornamelijk uit muziek en geluidsfragmenten van tekenfilms uit het publieke domein, het soort vreemd bizarre dingen die je midden in de nacht op tv tegenkomt. Maar Ball’s grootste truc met geluidsontwerp zit in de dialoog, die altijd buiten de camera is en soms moeilijk te horen is. Stel je voor dat je midden in de nacht wakker wordt en een gefluister uit de hoek van de deur hoort komen. Dit is “Skinamarink”. Excuseer me, ik moet wat meer lichten in mijn huis aandoen.

vandaag in de bioscoop.

By Orville Anderson

Professional Writer | Published Author | Wordsmith | Lover of Literature | Crafting stories that captivate and inspire | Seeking to connect with fellow wordsmiths and literary enthusiasts | Let's embark on a journey through the power of words | #Writer #Author #LiteratureLover