Die grote momenten zijn niet indrukwekkend genoeg om “Simulant” net zo min te maken als de sci-fi pastiche die het zo duidelijk is. Maar er is enige aandacht besteed aan de Simulanten van de film, of Replicant-achtige synthetische mensen, wat deze niet-overtuigende robo-noir knock-off een klein voordeel geeft.
Schaamteloos en slaperig vanaf de eerste scène, begint “Simulant” met een lijst met robotcommando’s van Isaac Asimov die moeten worden opgevolgd door alle Simulants, een reeds sociaal geïntegreerde groep robots die mensen presenteert. Deze vier voorschriften zijn vrij eenvoudig en ingebouwd in de code van elke Simulant, basisdingen zoals je kunt een mens niet doden en je moet menselijke wetten gehoorzamen.
Er volgt een achtervolging met weinig inzet: Esme (Alicia Sanz) ontwijkt langzaam overheidsagent Kessler (Sam Worthington), een robotjager die werkt voor het bijna almachtige bureau voor kunstmatige intelligentie. Kessler is, in tegenstelling tot afgematte scifi-fans, verbaasd dat Esme niet alleen (even) van hem wegliep, maar ongehoorzaam was en hem zelfs fysiek pijn deed. Wat is er aan de hand met deze Simulanten? Een saaie man onderzoekt.
Ondertussen ontvouwt zich een ander maar al te bekend verhaal over de toekomst: de plichtsgetrouwe maar verwarde echtgenoot Evan (Robbie Amell) achtervolgt zijn rijke en zeer drukke vrouw Faye (Jordana Brewster). Hij herinnert zich dat hij een auto-ongeluk heeft overleefd, maar verder kan hij zich niet veel herinneren; ze wil er niet over praten, maar binnenkort moet ze. Iets meer dan 20 minuten na het begin van de film ontdekken we ook het duistere geheim van Faye en Evan: hij is een simulant van de echte Evan, die met een voertuig stierf. Die ingeblikte onthulling verklaart in ieder geval de rare spanning tussen Evan en Faye (het is niet meer zoals vroeger, schat!). Evans ontdekking leidt hem ook onbedoeld naar de louche Casey Rosen (Simu Liu), een Simulant-expert die duidelijk niet zo onschuldig is als hij lijkt.
(EEN MILDE MAAR NOODZAKELIJKE SPOILER) Uiteindelijk leidt Kessler’s zoektocht naar antwoorden hem naar Casey, maar niet voordat hij ziet dat Esme tegen haar wil wordt geherprogrammeerd. Regisseur April Mullen en schrijver Ryan Christopher Churchill staan begrijpelijkerwijs stil bij deze traumatische gebeurtenis, want als Esme menselijker is dan Kessler denkt, zijn haar gevoelens niet alleen “nullen en enen”, zoals hij het uitdrukt. Deze scène is waarschijnlijk de meest indrukwekkende scène in de film, niet alleen omdat het hartverscheurend is, maar ook omdat het zo’n duidelijke intentieverklaring is. De makers van “Simulant” willen dat je je voorstelt, ondanks al onze algemene achtergrondkennis, dat de pijn van deze robot ertoe doet.