Het wijnincident is slechts de eerste van vele trucs die Thomas en Signe elkaars aandacht zullen trekken: elkaars rol in een noodsituatie overdrijven, een nep-allergie, een hergebruikte gestolen kunsttentoonstelling, een interview in een autotijdschrift. een Russisch medicijn dat een verwoestende huidziekte, andere gezondheidsproblemen en een noodlottige modellencarrière veroorzaakt. De superioriteit loopt snel uit de hand, maar wroeging is schaars. Borgli’s script gaat over het verhaal van twee narcisten: elegant maar hol, mooi maar grotesk van dichtbij. We hebben Signe’s reis langer gevolgd dan Thomas, en in haar gedachten leidt elke tegenslag of kans vrijwel onmiddellijk tot grootheidswaanzin. Het is een donkere preview van een donkere mindspace die zichzelf altijd als slachtoffer of held ziet en alle anderen als zijn bewonderende publiek.
Naast de capriolen van het paar, hekelt Borgli’s film de moderne zoektocht van de selfie naar roem en viraal fortuin. Elk vreselijk ding dat voor aandacht wordt gedaan, wordt een kans om te profiteren van wat er gebeurt. Net als de verslaving die ze ontwikkelt, een product van haar onverzadigbare verlangen naar aandacht, kan of wil Signe zichzelf er niet van weerhouden zichzelf te vernietigen en op volle snelheid te ontsporen. De duistere humor van deze film is echter op zich al een lakmoesproef. Lach je als een verkeerde persoon de gevolgen van zijn daden onder ogen ziet? Of vind je hun verhaal tragisch? Is het grappig om te zien hoe een stel elkaar zo slecht behandelt, of is dat gewoon een deel van de grap? Hoe kijkers over deze kleine capriolen denken, kan van invloed zijn op de vraag of ze de film en Borgli’s gevoel voor humor leuk vinden.
Gelukkig voor Borgli is zijn ster Kujath Thorp helemaal in de grappen en lijkt hij te genieten van de chaos van Signe. Het is toestemming om je te misdragen. Signe onderbreekt een gesprek en vraagt waarom het niet over haar gaat; ze zal zich gekwetst gedragen uit medeleven en zal zo vaak liegen dat ze het overzicht verliest. Zelfs achter lagen van een prothese, behoudt Kujath Thorp een laagje onthechting van een aardig meisje, terwijl haar personage vastbesloten is om op de slechtst mogelijke manier te handelen. Ze duwt de edgy humor van de film door haar galactische niveau van zelfingenomenheid. “Sick of Myself” werkt zo goed vanwege de charismatische uitvoering van Kujath Thorp.