Lizzy’s vader (Judd Hirsch) was ook beeldhouwer en is geïnteresseerd in het werk van zijn dochter. Hij is echter betrokken bij zijn eigen leven, met twee eeuwige bezoekers, gespeeld door Amanda Plummer en Matt Molloy, hippie-oplichters die zich nooit vestigden. Dit duo had het geanimeerde middelpunt van een andere Reichardt-film kunnen zijn. Lizzy is geïrriteerd door hen en heeft het gevoel dat ze misbruik maken van haar vader (en misschien jaloers op de aandacht die ze van haar vader krijgen). Ze maakt zich zorgen over haar broer (John Magaro), een meer stereotiepe geniale artiest, een kluizenaar wiens onvoorspelbare gedrag alarmerend en mogelijk gevaarlijk is. Lizzy raakt ook verstrikt in al dit drama met een geblesseerde duif die haar door Jo wordt opgedrongen. De duif neemt veel ruimte in de hersenen in beslag en Lizzy vindt het moeilijk om mee te werken. De duif is een literair apparaat (het scenario is van de frequente bijdrager van Jon Raymond aan “Wendy and Lucy”, “Meek’s Cutoff” en “First Cow”).
Williams (een andere frequente medewerker van Reichardt) speelt een zachtmoedige en onderdrukte persoon, zijn afhangende schouders die teleurstelling, wrok en onzichtbaarheid oproepen. Hong Chau straalt energie en zelfvertrouwen uit, aait zichzelf, bouwt een bandenschommel en werkt aan haar gigantische garencreaties. (Michelle Segre creëerde Jo’s installaties en Lizzy’s kleine sculpturen van vrouwen in verschillende stadia van wilde beweging, vreugdevol of gekweld, werden gemaakt door Cynthia Lahti.) De ‘scène’ van Portland is volkomen geloofwaardig: de raamgalerijen, de goedkope wijn, de kaaspleinen, de kunstenaars boven op elkaar, volledig op de hoogte van elkaars werk, in elkaars zaken, misschien ambivalent, maar misschien ook niet. Jo verschijnt in Lizzy’s kleine galerij. Lizzy gaat niet naar Jo’s huis. Dit is een nee-nee. De grote André Lauren Benjamin (ook bekend als André 3000) speelt de ovenoperator op de universiteit, en hij is ook een ‘can-do’-persoonlijkheid, behulpzaam en ondersteunend voor artiesten die naar hem toe komen. Lizzy kan hem op dit niveau niet vinden. Ze is vernederd, misschien zelfs in verlegenheid gebracht door haar kunst. Het is niet belangrijk genoeg.
Dat ligt misschien voor de hand, maar de titel heeft een dubbele betekenis en drukt de spanning uit in deze kleine gemeenschap, of in ieder geval de spanning die Lizzy voelt. “Opdagen” kan betekenen dat je voor anderen komt opdagen, Jo’s show steunt, kijkt en blij bent met haar succes. “Tonen” betekent ook het gevoel hebben dat anderen je voor zijn, het veel beter doen dan jij en je eigen prestaties uitwissen. Als je je door je leeftijdsgenoten ‘opgelicht’ voelt, is het onmogelijk om aan anderen te ‘opdagen’. Er is iets te puurs aan de structuur van “Showing Up”, en de duif gebruikt zijn symboliek in zijn gebroken vleugels. Maar de doordringende specificiteit van Reichardts visie en zijn inzichten in de dynamiek van een kunstscène als die van Portland zijn perfect.
Nu te zien in bioscopen.