De gekunstelde manier waarop ze tien jaar na hun scheiding weer contact maken, begint de zaken op een wankele toon. Patricia de Bennett is een Amerikaan in Engeland voor een vage zakenreis. Als haar date nooit doorgaat, gaat ze naar een boetiekhotel op een omgebouwd landgoed. Terwijl ze klaagt over hoe lelijk haar kamer is en zichzelf troost met slokken gin rechtstreeks uit de fles, heeft Patricia in eerste instantie slechts een glimp van een Bridget Jones-figuur, maar haar vertolking komt nooit in de buurt van zo lief en ongelukkig te zijn.
Net als ze zich probeert te settelen voor een middagdutje, wordt ze gewekt door de aanhoudende dreun van dansmuziek beneden. Van alle mensen over de hele wereld die hun DJ-vaardigheden oefenen, is het haar ex-man, Idris (Riley). Nu nuchter, runt de voormalige rockster het hotel met zijn vriendin, Louise (Marisa Abela), een narcistische aspirant-actrice wiens persoonlijkheid draait om pronken en pronken. Ze past ook kleding en danst lange tijd voor een spiegel voordat ze volledig uit de film verdwijnt. Maar Louise heeft leuke, passief-agressieve discussies met haar assistent, Kate (Rosa Robson), over wat voor soort gerechten het hotel op de dinerkaart zou moeten aanbieden. Niet dat het uitmaakt, want Patricia is letterlijk de enige gast die er verblijft.
Het grootste deel van “She Is Love” volgt Patricia en Idris terwijl ze onhandig elkaar proberen te ontwijken rond het uitgestrekte landgoed, en vervolgens onhandig proberen een praatje te maken voordat ze onhandig verdwalen en hun verleden opnieuw bezoeken. (Het feit dat ze weer begint te drinken is blijkbaar niet erg.) Hun speelse capriolen bestaan uit rommelen in de badkuip, elkaar insmeren met witte make-up en door het hotel rennen alsof ze geesten zijn. Onderweg wisselen ze een paar pittige scherts uit – “Je bent vies!” “Je bent onmogelijk!” – maar de vijandigheid is haastig en tandeloos.