Rood is een puinhoop. Ze woont in de garage achter het huis van haar moeder en gaat elke dag naar binnen om te eten. Ze heeft nooit de touwtjes van het schort doorgeknipt. Ze is een seriële baanverliezer. Er lijkt altijd wel iets mis te gaan. Ze is “eigenzinnig”, maar ze is een rariteit met een twist. Als ze te veel drinkt, wordt ze gek. Sterker nog, zo raakt ze haar laatste baan kwijt. Op een bedrijfsfeest, verkleed als Dolly Parton, compleet met een blonde pruik en een nauwsluitende oranje jumpsuit, werd ze dronken en strompelde ze over de dansvloer terwijl ze haar collega’s bij het kruis greep. Blijkbaar werkt dit niet in een zakelijke omgeving en wordt Red ingepakt. Ze probeert zichzelf op te vrolijken door Dolly’s citaten in een mantra te mompelen, in een poging zelfrespect, waardigheid en optimisme te krijgen. Hoe doet Dolly het? Is het oplichterij totdat je dit soort dingen doet? Of is de filosofie van Dolly de ware? Hoe zou het echt zijn om Dolly te ZIJN? Het is niet alleen het roem- en fortuingedeelte dat Red aantrekkelijk vindt. Dolly’s perspectief is de echte magie.
Zonder geluk schrijft Red zich in voor een open mic-auditie voor Dolly-imitators in een plaatselijke homoclub. Ze wordt omringd door dragqueen Dollys. Ze weet niet wat ze doet en haar zenuwen krijgen de overhand. De kloof tussen haar liefde voor Dolly en haar vermogen om Dolly te zijn, of liever zoals Dolly te zijn, is enorm, en ze voelt de enorme kloof voor de menigte. Ze vindt haar benen pas in de zee als ze grapjes begint te maken met het publiek en citaten van Dolly in elkaar plakt. Ze komt tot leven als Dolly en ruikt het “echte”. Je ziet de transformatie plaatsvinden. Dat geldt ook voor Teeth (Celeste Barber), een vrouw in de menigte, die toevallig ook een beroemde Kenny Rogers-imitator leidt. “Kenny” zoekt een “Dolly” om mee op tournee te gaan. Misschien zal deze nerveuze vrouw met een stralende glimlach het lukken! (Over Celeste Barber gesproken, haar enthousiaste Instagram-feed hielp me om de lockdown van 2020 door te komen.)
Het sociale leven van Red is klein. Francis (Thomas Campbell), zijn beste jeugdvriend, is nog steeds zijn beste vriend. Hij komt elke dag eten. Ze vechten als broers. Hij steunt haar in haar liefde voor Dolly en speelt met het dragen van Dolly’s pruiken. Op een avond ontmoet Red een Elvis-imitator (Rose Byrne, hilarisch). Dit heeft later in de film gevolgen, vooral als het gaat om de impulsieve beslissing van Red om borstimplantaten te krijgen. De psychologische achteruitgang van de Elvis-imitator in de loop van de film, van headliner tot norse uitbundigheid aan de bar, kijken hoe Red hem met succes te slim af was, is een van de ingebouwde grappen van de film. Maar over het algemeen heeft Red er niet veel aan. En uit haar chaotische kleine leven worden geplukt en op het circuit van imitators van beroemdheden worden gezet, is bedwelmend.