Het voelt als een spontane spil, gevoed door een echte machtsstrijd. Dan snijdt regisseur Zachary Wigon naar een script op de eettafel van de suite, en we ontdekken dat “van het script afwijken” inderdaad in Hal’s script voor de scène was geschreven. Deze scène is de sleutel tot het ontsluiten van de hele film: als wat we net zagen verzonnen was, hoeveel van wat volgt is dan eigenlijk ‘echt’?
De cast op “Sanctuary” is perfect. Abbott, die, grappig genoeg, speelde in een andere sadomasochistische komedie die zich afspeelt in een hotelkamer in 2018 genaamd “Piercing”, heeft een zielig puppygezicht als geen andere acteur die tegenwoordig werkt. En Qualley, die de tumultueuze energie van haar personage in “Once Upon a Time… in Hollywood” concentreert, geeft een koude maar gewonde sfeer af die je doet geloven dat ze alle losgeslagen dingen zou kunnen doen die ze zegt dat ze zal doen als Hal haar “afspraak” verbreekt als beloofd.
Hal zegt dat hij Rebecca niet meer moet zien omdat hij op het punt staat CEO te worden van het gigantische hotelbedrijf van zijn familie (ja, hij is een nepo-baby) en hij kan niet het risico lopen dat zijn afwijkende buitenschoolse activiteiten aan het licht komen als hij op een avond in de grote stoel zit. ooit bewoond door zijn overleden Trump-achtige vader. Het punt is dat de onderdanige Hal totaal ongeschikt is voor de moordende zakenwereld. Elke ruggengraat die hij heeft, is het resultaat van zijn relatie met Rebecca, die oprechte zorg en genegenheid omvat, evenals kinky, contactloze seksuele handelingen. Rebecca weet dit en besluit te nemen wat van haar is.
De ware motivaties van de personages worden pas onthuld op de laatste momenten van “Sanctuary”, en de film klikt pas volledig op zijn plaats als dat gebeurt. In de kern is dit een ouderwetse gekke rom-com gebouwd op geklets, geen edgy thriller met een BDSM-thema. De gecontroleerde chaos die naar deze onthulling leidt, voelt soms alsof je in cirkels ronddraait, en de vertraagde bevrediging van het uitzoeken wat er aan de hand is Echt wat hier gebeurt, kan frustrerend zijn. “Heiligdom” is een provocatie.
Dit is een film gevoed door schrijven en optreden. Het scenario van schrijver Micah Bloomberg verwerkt op kunstzinnige wijze de thema’s van de film in de structuur, en Qualley en Abbott – maar vooral Qualley – houden het publiek op amusante wijze aan het gissen. (Rebecca’s schijnbare talent als actrice is een andere complicerende factor in het realiteitsgevoel of het gebrek daaraan van de film.) Toch zijn er momenten waarop iedereen de tijd lijkt te vullen met desoriëntatie totdat de truc wordt onthuld.