Reid’s spookverhaal gebruikt onschadelijke voorwerpen om het gevoel van onbehagen van de film te benadrukken. Eerst verschijnt Mia met een pluizig wit konijn en raakt er al snel door geobsedeerd, tot het punt waarop ze een roze konijnenmasker van haar eigen makelij begint te dragen. Het konijn, dat ze Konijn noemt, huppelt dreigend door het huis, een voorbode van slechte dingen die nog moeten komen. Wanneer Sarah Rabbit van zich af probeert te schudden, bijt hij haar, de eerste van vele verwondingen die ze zal oplopen terwijl ze nadenkt over haar vermiste zus, vervreemde moeder en onlangs overleden vader. Het conflict in de film speelt zich af tussen moeder Sarah en dochter Mia, maar omvat ook een netelige relatie met Sarah’s moeder Joan (Greta Scacchi), waardoor een cyclus van schuldgevoelens over kinderzonden ontstaat en het gevoel dat je niet genoeg doet voor je zoon.
Konijn is niet het enige probleem in het script van Hannah Kent. Door het verhaal van Sarah vast te stellen, laat Kent het publiek zien hoe Sarah tot het uiterste werd gedreven voordat er iets onverklaarbaars begon. Ze is gescheiden en co-ouder met haar ex-man, Pete (Damon Herriman), die is verhuisd en een nieuw gezin sticht. Sarah heeft ook te maken met de dood van haar vader, zijn spullen liggen nog opgestapeld in haar garage en moeten nog worden uitgezocht. En dan is er zijn moeder, een sinistere figuur die ook haar geheugen aan dementie verliest. Wanneer Mia’s problemen escaleren, probeert ze eerst de sterke moeder te zijn door te doen wat goed is voor haar kind, maar dan begint ze zichzelf pijn te doen en, in het verlengde daarvan, Mia pijn te doen.
In een prachtige afwijking van zijn bekendste rol als Shiv Roy in “Succession”, voegt Snook een moederlijk gevoel van zorg en plicht toe aan zijn karakter. Ze is zorgzaam en aanhankelijk op manieren die velen van ons haar niet hebben gezien. Hun kalme, beheerste houding verdwijnt snel in het licht van onzekerheid en stress. Snooks aandacht en zorg voor LaTorre’s Mia is diep voelbaar, en hun band is duidelijk vanaf de allereerste scène, wanneer de moeder haar dochter wakker maakt met een verjaardagscadeau. LaTorre kijkt naar Snook met grote, expressieve ogen die veranderen van verward en bang als ze op onverklaarbare wijze bloedt tot brandend van woede als ze schreeuwt dat ze eigenlijk Alice is. Maar op momenten van duidelijkheid van Mia, rent LaTorre naar Snook en omhelst haar stevig om haar gerust te stellen, waardoor de hechte relatie tussen de twee al vroeg tot stand komt, waardoor we een idee krijgen van wat er verloren gaat als Konijn in beeld komt.