“Geheugen”
‘Het doel van de film is niet dat wij de moord op de vrouw moeten oplossen (‘Ik kan me niet herinneren dat ik over je heen ben gekomen’, zegt hij over haar). Als we het theater verlaten zonder precies te weten wat er is gebeurd, eerlijk genoeg. De film is meer een ontroerende oefening, waarin Leonards resterende erecode hem door een waas van geheugenverlies duwt met betrekking tot wat hij voelt als zijn morele plicht. De film levert niet de gebruikelijke uitbetaling van een thriller (hoe kan dat?), maar het is geweldig om een stemming op te roepen. Misschien is achteruit vertellen Nolans manier om ons te dwingen ons met de held te identificeren. Hé, we zijn er net.
“Slapeloosheid”
“Pacino en Williams zijn erg goed samen. Zijn scènes werken omdat Pacino’s personage, tegenover Williams, gedwongen wordt in de spiegel van zijn eigen zelfbedrog te kijken. De twee gezichten zijn een studie in tegenstellingen. Pacino is gerimpeld, moe, met wallen onder zijn ogen, zijn kaak slap van vermoeidheid. Williams heeft het zachte, open gezicht van een ware gelovige, een man die overtuigd is van zijn eigen zaak.”
“Batman begint”
“Dit is eindelijk de Batman-film waarop ik heb gewacht. Het personage resoneert dieper met mij dan andere komische superhelden, misschien omdat toen ik hem voor het eerst als kind ontdekte, hij donkerder en volwassener leek dan de luchtige Superman. Hij heeft geheimen. Zoals Alfred reflecteert: “Vreemde verwondingen en een niet-bestaand sociaal leven. Deze dingen roepen de vraag op: wat doet Bruce Wayne met zijn tijd?”
“Het prestige”
“De belofte van Nolans ‘The Prestige’ is dat de film, die figuurlijk in tweeën is gezaagd, zal worden hersteld; het mislukt als het bedriegt, bijvoorbeeld als elke vrouw die op het podium wordt geproduceerd niet dezelfde is, dus helaas in tweeën gesneden. Afgezien van die fundamentele fout, die tegen het einde tot enkele ondoordringbare onthullingen leidt, is het een behoorlijke film – sfeervol, obsessief, bijna satanisch.”
“De donkere ridder”
“”Batman” is niet langer een stripboek. The Dark Knight van Christopher Nolan is een beklijvende film die voorbij zijn oorsprong springt en een aangrijpende tragedie wordt. Hij creëert personages waar we om gaan geven. Dit komt door de uitvoeringen, regie, script en de overtreffende trap technische kwaliteit van de gehele productie. Deze film en, in mindere mate, “Iron Man”, herdefiniëren de mogelijkheden van de “stripboekfilm”.