Recente releases “Transformers: Rise of the Beasts” en “Spider-Man: Across the Spider-Verse” demonstreren perfect de enorme artistieke impact van Hip-Hop als culturele beïnvloeder en filmische game-changer. Beide films zijn sterk doorspekt met cultuur, maar geen van beide is een rechttoe rechtaan hiphopfilm.
“Transformers: Rise of the Beasts” lijkt alleen te bestaan in de setting van 1994, zodat de filmmakers kunnen genieten van naalddruppels met de populairste rapnummers van die tijd. De twee hoofdpersonages (gespeeld door Dominique Fishback en Anthony Ramos) worden gepositioneerd als directe afstammelingen van de vroege dagen van de cultuur. Een zwarte man en een Hispanic met een Puerto Ricaans tintje verblijven in Brooklyn met maniertjes en volkstaal rechtstreeks uit hiphop terwijl ze het opnemen tegen gigantische robots uit een tekenfilm die wordt verafgood door de hiphopcultuur. Zelfs de bewegingen van de Autobots en Maximals lijken op veel van de vroege bewegingen van pop-lockers en breakdancers die in het verleden zijn gedemonstreerd.
“Spider-Man: door het Spider-Vers” zwaar leent ook op veel manieren van de hiphopcultuur, maar met een andere esthetiek. De animatiestijl van de film is zwaar beïnvloed door graffiti en straatcultuur, terwijl de soundtrack vol zit met rapbeats die het verhaal voortstuwen. De mode van de personages ziet er ook authentiek straat-geïnspireerd uit. “Spider-Man: Into the Spider-Verse” inspireerde meer dan een paar nieuwe generatie hiphopfans toen het in 2018 werd uitgebracht. De baanbrekende film betekende het begin van hiphop’s volgende golf van creatieve impact op mode, cultuurpop en bioscoop. Uitgebracht in een tijd waarin het creëren van inhoud de dominante ambitie is geworden van de hedendaagse jeugdcultuur, bood de film creatieve inspiratie voor de SoundCloud-generatie. Dit is de volgende generatie, en zij zullen waarschijnlijk de cultuur verspreiden terwijl makers van inhoud langzaam professioneel in de industrie infiltreren.
Ze maken grote vorderingen als het gaat om het mixen van hiphop met regisseurs als John Singleton, Spike Lee, F. Gary Gray en Allen Hughes, en zijn volwassen geworden als filmmakers terwijl hiphop opsteeg tot dominantie in de popcultuur. Ze werden elite-vertellers in de jaren negentig en verwerkten de cultuur in elke film die ze uitbrachten. Maakt dat elke film die ze produceren een hiphopfilm? Nee, nee, maar de cultuur dicteert de sfeer, en je cultuur doordrenkte films dicteren de trends.
Hiphop is een levensstijl. Een levensstijl die zwarte en bruine jongeren elke dag leefden. Een levensstijl waar ze naar uitkeken om op het scherm te zien als ze naar de film gingen en televisie keken. Filmmakers als Lee en Singleton begrepen dat.