Dan verschijnt er een jonge vrouw bij een van zijn concerten en zegt dat ze zijn dochter Tessa (Tessa Göttlicher) is, en wil dat hij alle kinderalimentatie betaalt die hij aan haar moeder verschuldigd is. De ruzies tussen Richie en Tessa behoren tot de beste ruzies tussen een volwassen zoon en een teleurstellende vader die ooit op het scherm zijn vastgelegd. Seidl eert het teamwerk van zijn acteurs door ze in medium shots vast te houden en te proberen niet te snijden totdat ze klaar zijn. Ze overlappen elkaar, ze botsen, ze schreeuwen soms, en er zijn momenten waarop het voelt alsof een van de acteurs de scène in een onverwachte richting heeft genomen en de ander heeft besloten verder te gaan – en dat voelt ook echt.
Een van de vele dingen die Richie zo fascinerend maakt, is dat als je hem omschrijft als een gigolo die naast muziek speelt in plaats van een professionele muzikant, hij het misschien niet met je oneens is. Seidl en zijn co-auteur Veronika Franz maken zich geen illusies over hun personages. Tessa lijkt een beetje minder eerlijk en meer een oplichter naarmate het verhaal vordert; zij heeft een vriend en hij heeft een entourage. Richie’s klanten en feestvrienden hebben levens, en Richie’s slecht gecontroleerde chaos is zijn korte ontsnapping aan verantwoordelijkheid. Er is geen speciale oproep namens iemand in het verhaal of enige romantisering (hoewel er iets aan Thomas is waardoor je op Richie gaat lijken, hoe vernederd zijn gedrag ook is).
Er zijn waarschijnlijk veel scènes waarin Richie’s eetbuien met verschillende vrouwen worden beschreven – het probleem is niet een specifiek afgebeeld gedrag, maar een zekere herhaling die begint, de “OK, we hebben het gedaan”-factor. Maar zelfs als de film een beetje lijkt te draaien, is er altijd een spil of verrassende onthulling die de scène de moeite waard maakt, zoals wanneer Richie te dronken is om te acteren en zijn partner moet stoppen om naar een aangrenzende kamer te lopen. en zorg voor zijn bejaarde en bedlegerige moeder. De beste delen doen denken aan films van John Cassavetes, waarin je bijna niet kunt geloven hoe onflatteus de personages worden neergezet en hoe ver de acteurs bereid waren te gaan om dat niveau van illusie en ellende vast te leggen. Het is op een vreselijke manier spannend. Bevrijdend, bijna.