Maanden later is Mia’s leven niet meer normaal geworden. Ze voelt zich ver verwijderd van haar werk en van Vincent. En zo begint zijn reis om het verleden te herinneren om verder te gaan. Vastberaden probeert Mia antwoorden te krijgen over waar ze terecht is gekomen tijdens het filmen en wat er is gebeurd met de vriendelijke kok die haar hand vasthield en haar troostte. Tijdens haar reis ontmoet en spreekt ze andere overlevenden van de aanval, die allemaal op hun eigen manier worstelen. Een vrouw beschuldigt Mia ervan zichzelf te hebben gebarricadeerd in de badkamer en te weigeren iemand anders binnen te laten, wat Mia betwijfelt ondanks dat ze het niet kan bewijzen. Ze ontmoet een andere overlevende, een tiener genaamd Félicia (Nastya Golubeva), en al snel vormen ze een band. Mia heeft een heel andere dynamiek met een andere overlevende, een bankier genaamd Thomas (Benoît Magimel), die herstellende is in het ziekenhuis. Al deze verbindingen stellen Mia gerust en helpen haar geheugen op te frissen.
“Revoir Paris” heeft een gevoeligheid, een warme textuur ondanks de overvloed aan koele blauwe tinten. De donkere visuele stijl van de film doet denken aan het vroege werk van Atom Egoyan met zijn rustige, bekennende toon en spatten van levendige kleuren. Net als “Exotica” en “The Sweet Hereafter” van Egoyan, zijn alle personages in “Revoir Paris” verbonden door verdriet en verdriet. Personages kijken vaak recht vooruit als ze spreken of naar de camera kijken, waardoor we de emotie op hun gezichten kunnen zien. Terwijl het verhaal van persoon tot persoon gaat, van aangezicht tot aangezicht, begint het allemaal als een droom te voelen. Het beeld van Mia op haar motor versterkt alleen maar het gevoel dat we op drift zijn, dagen en nachten in elkaar overvloeien. Soms verschuift de film het perspectief naar andere overlevenden en vertelt hun gevoelens en herinneringen. Het is een heel menselijke manier om trauma te onderzoeken en ons eraan te herinneren dat Mia een van de vele gewonden is.
Als Mia levert Efira een ingetogen acteerwerk dat wordt versterkt door haar expressieve gezicht. Net als haar eerdere rollen in “Benedetta” en “Sybil”, bestuurt Efira in stilte het scherm. Golubeva valt ook op als Félicia, een jonge vrouw met de volwassenheid die voortkomt uit het actief overwinnen van trauma’s. Bovendien doet Sofia Lesaffre veel met haar kleine centrale rol als Nour, een jonge vrouw die na de schietpartij nog steeds in de bistro werkt.
“Revoir Paris” is een verhaal over mensen die bij elkaar zijn gebracht, voor altijd veranderd door hun tijd samen. Naast de emotionele weerklank, belicht de film de culturele en economische diversiteit van Parijs, aangezien we Mia zien omgaan met mensen die ze nog nooit heeft ontmoet. Ondanks de tragedie is “Revoir Paris” een hoopvolle film over de genezende kracht van menselijke verbondenheid en wederzijdse troost. Het is het soort film dat lang na de aftiteling bij je blijft.
Nu in de bioscoop.