Blumhouse Productions staat bekend om zijn thriller/horrorfilms zoals “Get Out”, “Paranormal Activity” en recentelijk “M3GAN”. Deze nieuwste low-budget inzending kan worden onderverdeeld in de subgenres ‘de gruwel van witheid’ of ‘de gruwel van Karens en Connors’. Ondanks de vreugde om onderdrukte personages te zien winnen, maakt de absurditeit van dit alles de film pijnlijk om naar te kijken. Terwijl een geboeide Emily wordt gestikt en getuchtigd door haar ex-vriend Charlie, die roept: “Zing voor me”, vroeg ik me af of dit het “warme welkom” van de Maand van de Vrouwengeschiedenis was waarnaar ik op zoek was.
Het futuristische aspect van een videogesprek waarbij beide personages worden gered, is de hook en het inzicht van de film, maar het logenstraft een relatief generiek en inconsistent plot met problemen met verspreide sneltoetsen die worden gebruikt in plaats van personages. Deze generieke, overbodige overlevingsthriller zit vol met griezelige amerikanismen zoals “hillbilly” en defecte kraskaartmachines, maar niets roept spanning, inzichten of zelfs maar gelach op. “Eet alle Williams Sonoma-kaas die je wilt” is Sams anticlimaxreactie op een gegeven moment. Dan speelt Nickelback’s “Burn It to the Ground”, en ik had nooit een betere uitkomst gewenst. De personages, instellingen en uitgangspunten moeten branden.
Uiteindelijk is het publiek getuige van de onbetrouwbaarheid van de Amerikaanse wetshandhaving als het gaat om het redden van gekleurde burgers en hun betrouwbaarheid bij het arresteren van jou in naam van het redden van een Karen. De verantwoordelijkheid van een elementaire morele code wordt bij Aziatische gemeenschappen gelegd en maakt daarentegen de onverschilligheid van blanke Amerikanen tot een van de vele onontdekte thema’s van de film.
De oscillatie tussen menselijke moraal en reddende witheid is niet de nuance of dualiteit die het publiek echt onder ogen wil zien. Het is geen realiteit om te plagen of te promoten, maar Blumhouse houdt ervan om met dat idee te spelen, zelfs als het nergens toe leidt. De film laat zien dat het als niet-blanke Amerikaan niet uitmaakt of je een succesvolle dokter bent of een arme werker bij een benzinestation. Witheid heerst en is meedogenloos, tenzij je een telefoon hebt om willekeurige mensen te videobellen die vaag op jou lijken.
“Invisible” zou zijn titel eer aan moeten doen.
Vandaag in de bioscoop en in mei op MGM+.