Na het opnieuw maken van “Resident Evil 2” in 2019 en “Resident Evil 3” in 2020 – en het uitstekende “Resident Evil: Village” uitbrengen in 2021 – keerde Capcom terug naar “Resident Evil 4” met dezelfde intenties als de andere twee remakes. Nogmaals, dit zijn geen “remasters”, dit zijn slechts technische upgrades, zoals het overzetten van Blu-ray naar 4K. Ze zijn dichter bij het opnieuw maken van een film van boven naar beneden, waarbij de belangrijkste verhaalelementen behouden blijven, maar de beelden, gameplay-mechanica en soms zelfs de AI of vijandelijke eigenschappen worden bijgewerkt. Eerdere remakes waren updates die werden uitgevoerd, maar de games zelf lieten nog wat van hun leeftijd zien. In het geval van “RE4”, misschien omdat het zijn tijd zo ver vooruit was en zoveel toekomstige games heeft beïnvloed, voelt het als een game die in 2023 zou kunnen worden uitgebracht. Een van de weinige dingen die datum is een lineaire structuur – bijna alles is nu een open wereld – en een beetje herhaling in het ontwerp van wezens. Dat zijn kleine klachten voor een release die een game die ik heel goed kende, nam en weer nieuw maakte. Nieuw en eng.
Wederom speel je een agent genaamd Leon Kennedy (Nick Apostolides) een paar jaar na de traumatiserende uitbraak in Raccoon City. Hij is op een missie naar Spanje gestuurd om de dochter van de president, Ashley Graham (Genevieve Buechner), te redden die is ontvoerd door een sekte die wordt beïnvloed door een parasiet die de geest beheerst. Dus ja, het is een beetje zoals “Escape from New York” met zombies. In de loop van 16 hoofdstukken verkent Leon een fenomenaal ontworpen omgeving die doet denken aan Europese horroriconen als Mario Bava en Lucio Fulci. Er is een gevoel van oprecht gevaar om elke hoek, die een met een hooivork zwaaiende dorpeling of een door Leatherface geïnspireerde bruut die als een vleermuis met een kettingzaag zwaait, zou kunnen verbergen. Leon moet vechten om Ashley te redden en te voorkomen dat een schurk genaamd Saddler (Christopher Jane) de wereld overneemt. Een deel van de dialoog blijft hetzelfde, maar veel is herschreven en herzien, vooral over het Ashley-personage, waardoor ze meer diepgang krijgt (en minder seksuele intimidatie van degenen om haar heen). Alle personages zijn rijker en complexer, ook al behouden ze een deel van de over-the-top charme van de originele dialoog.
Door afstand te nemen van de gemene Umbrella Corporation die eerdere games domineerde en Leon naar een rijke nieuwe setting te brengen, ontgrendelde “Resident Evil 4” het potentieel van de franchise en verschoof het meer van horror naar actie. Als de eerste games “Alien” waren, dan was dit “Aliens” – groter, sneller en luider. Wat het meest interessant is aan “RE4” in de context van de rest van de serie, is hoe het de perfecte balans vindt tussen survivalhorror en intense gevechten. Je zult nog steeds op jacht moeten naar munitie en andere benodigdheden, maar er zijn veel explosievere ontmoetingen dan in andere games, die over het algemeen meer zijn gebaseerd op overleven dan op vernietiging. De druk op de actieversneller ontspoorde aantoonbaar de volgende twee games in de hoofdfranchise, die er sterk op leunden, ook al waren ze op hun eigen manier leuk, voordat de serie terugkeerde naar meer sfeervolle horror in de zevende en achtste game.