Gaandeweg, en met aanmoediging van zijn steungroep (geleid door een knappe Brandon Scott Jones met perfecte timing), realiseert Renfield zich dat een ander leven voor hem mogelijk is – een gelukkig leven. Hilarische details zijn er in overvloed in productie en kostuumontwerp, terwijl Renfield streeft naar een helderdere, kleurrijkere persoonlijkheid, ver verwijderd van de gotische esthetiek die hem in de vorige eeuw definieerde.
Maar dan wordt hij meegezogen in een saai subplot waarin Awkwafina betrokken is als de enige agent in New Orleans die niet corrupt is. Haar karakter, Rebecca, zoekt antwoorden en wraak voor de dood van haar vader, een legendarische politieagent. Dat is alles wat haar karakter heeft; Camille Chen heeft het, net als haar zus van de FBI-agent, nog minder druk. Awkwafina heeft een geïrriteerde, to-the-point levering die leuk is, en zij en Hoult hebben een verhoogde chemie – zo erg zelfs dat je zou willen dat haar betrokkenheid interessanter was. Evenzo wordt Ben Schwartz gemeen, en dat is alles als de worstelende, drugshandelende zoon van een kartelbaas (Shohreh Aghdashloo in een dunne rol en een reeks fantastische machtspakken).
Met die cast en dat concept is er hier veel potentieel. Dracula’s meta-exploitatie van kennis is vaak behoorlijk slim. En “Renfield” kan buitengewoon leuk zijn in sporadische uitbarstingen. Maar als je het in fel zonlicht bekijkt, verandert het in stof.
Nu te zien in bioscopen.