16 juni 2023
·
0 reacties
Door Jonathan Clements.
“Van kinds af aan ben ik dol geweest op romans, films en animatie”, zegt scenarist Reiko Yoshida, “en ik had een grote interesse in de wereld van verhalen. Maar pas toen ik afstudeerde aan de universiteit, dacht ik erover om er mijn beroep van te maken.”
Daarna verspilde ze echter geen tijd en schreef snel het script dat in 1991 haar visitekaartje zou worden, Laten we naar B-Club Paradise gaan. Het was het verhaal van een gewone huisvrouw die betrapt werd op winkeldiefstal en gerekruteerd werd door een bende professionele zakkenrollers. “Het is een verhaal over mensen die ontsporen”, vertelt ze me. “Ik denk dat ik het destijds leuk vond, en nog steeds leuk vind, om te schrijven over mensen die onvolmaakt zijn of die het leven moeilijk vinden, in plaats van over gewone helden.”
Ze is hier vandaag om over te praten Het huis van de verlorenen op de Kaapde bewerking van de roman van Sachiko Kashiwaba over een surrogaatfamilie, gevormd door het trauma van de Tohoku-aardbeving in 2011, die per ongeluk naar een magisch landhuis verhuist.
“Ik ging op locatiescouting in de Tohoku-regio met de regisseur, de originele maker en producers”, herinnert ze zich. “Voor huisreferentie verbleven we in een oud volkshuis in de prefectuur Hyogo. In Tohoku was het nuttig om de omgeving en de topografie van het gebied te begrijpen.” De verzamelde creatieven realiseerden zich met name dat een realistisch krap huis hen niet de juiste open ruimte zou bieden voor wat zij een ‘moderne, gebruiksvriendelijke keuken en woonkamer’ noemt. Het was belangrijk voor het verhaal dat Yui, de weggelopen tiener, en Hiyori, het kleine weesmeisje, een klein huis konden spelen in een omgeving die hen laat ademen.
In de originele roman van Kashiwaba was Yui een veel ouder personage dat op de vlucht was voor een gewelddadige echtgenoot, maar Yoshida’s script verandert haar in een slet op de middelbare school. “Ik wilde dat jongere kijkers die veel aan hun hoofd hadden deel uitmaakten van het publiek voor dit stuk”, herinnert ze zich, “en ik dacht dat een meisje dat wordt geconfronteerd met mysterieuze gebeurtenissen hier beter zou passen als personage. Ik dacht ook dat als een personage zich moest inleven in Hiyori, we iemand nodig hadden die dichter bij haar leeftijd lag.
Hiyori heeft echter heel weinig te zeggen in het script van Yoshida, omdat hij een groot deel van de film stom was. In plaats daarvan wordt zijn karakter alleen onthuld door zijn acties, hoewel Yoshida zijn beste uur genadig toeschrijft aan de invloed van iemand anders. “Ik denk dat alles wat er in mijn script stond, zoiets was als ‘Hiyori rent het gebouw uit als we het geluid horen van een kagura [ritual shrine dance]’ maar ik geloof dat de regisseur het nog indrukwekkender maakte met de manier waarop hij het filmde. Inderdaad, de uitzinnige Hiyori rent gillend de oefenruimte uit en moet worden getroost door de volwassenen, maar de hele reeks wordt van een afstand gefilmd door Kawatsura, alsof de pijn van een gewone mens weinig betekende in het grotere landschap van de regio. .
Yoshida verwerpt het idee dat Het huis van de verlorenen op de Kaap het was ook een soort metafoor voor het leven in lockdown, aangezien ze klaar was met het schrijven van het script net voordat de COVID-pandemie uitbrak. “Menselijke emoties veranderen niet in de loop van de tijd”, merkt ze op. “Je bent verdrietig als je geliefde sterft en gekwetst als je uitgescholden of belachelijk gemaakt wordt. Het maakt niet uit welke periode je vertegenwoordigt, zolang er maar iets is dat nooit verandert, wordt dit denk ik een verhaal over ‘nu’.
Yoshida was veel praktischer in haar vertolking van Kiwa, de matriarch van de “familie”, die in de roman een oudere vrouw is die effectief is bevrijd door de aardbeving, aangezien ze niet langer in een verpleeghuis hoeft op te treden. In plaats daarvan verzamelt ze de meisjes onder haar hoede in het spookhuis en trakteert ze hen op volksverhalen uit de yokai geesten van Noord-Japan.
“Ik wilde Kiwa afbeelden als een van die zeldzame mensen die met geesten kunnen communiceren”, zegt Yoshida. “Yokai verschijnt niet alleen voor mensen die verdwaald zijn in de bergen, maar ook voor mensen die verdwaald zijn in hun leven of die zich eenzaam voelen. De meeste yokai zijn vriendelijk tegen mensen, maar ze hebben de neiging om op zichzelf te blijven omdat ze bang zijn dat mensen bang voor ze zullen zijn, of hen zullen aanvallen, of zullen proberen hen uit te buiten.
“Kiwa leefde een eenzaam leven, maar kwam als kind in aanraking met yokai. In Japan hebben we een gezegde: ‘Kinderen zijn goden tot ze zeven jaar oud zijn.’ Het is een populaire overtuiging dat mensen de numineuze wereld kunnen voelen tot ze zeven jaar oud zijn. Ook in dit stuk had ik de achtergrond dat degenen die in hun jeugd contact hadden met mysterieuze wezens, ook met yokai konden communiceren als ze ouder werden.
Na vele jaren van het aanpassen van het werk van anderen, lijkt Yoshida eindelijk de macht te hebben om wat meer van zijn eigen originele scripts voor het scherm te laten maken. Ze wijst op de tv-serie van vorig jaar rijk van zeventien“mijn originele sci-fi politiek drama”, dat zich afspeelt in een toekomst waarin tieners worden aangesteld in banen bij de overheid in een poging de vergrijzingscrisis in Japan het hoofd te bieden, evenals “een animatiefilm die dit najaar is uitgebracht en een origineel verhaal over mijn jeugd is” – betekenis Kimi geen Iro [“Your Colours”]geregisseerd door zijn frequente medewerker in alles van K-aan voor een stille stemNaoko Yamada.
Maar als het gaat om het waarmaken van dromen, weet Yoshida absoluut zeker wat ze wenst dat een magisch landhuis voor haar kan doen.
“Ik zou graag een huis willen dat overal kan vliegen.”
Jonathan Clements is de auteur van Anime: een verhaal. Het huis van de verlorenen op de Kaap wordt in het VK uitgebracht door Anime Limited.