Het is een charmant uitgangspunt dat verandert in een thriller wanneer Jaakko besluit niet op hulp te wachten, maar alleen op pad gaat om Sirpa te zien. Helaas ontmoet hij behulpzame en onvriendelijke vreemden, van wie sommigen misbruik maken van zijn blindheid om hem te beroven en te ontvoeren. Hoe serieus de zaken ook worden, over het algemeen is zijn avontuur een eerbetoon aan de vastberadenheid van het personage en een spoedcursus in hoe de gezonde wereld vijandig blijft tegenover mensen met zijn aandoening. In de eerdere scènes van de film wordt Jaakko getrakteerd op de wrede gedachten van passerende vreemden, die hem eerst afwijzen als een drugsverslaafde en vervolgens over hoe ze nooit met zijn ziekte zouden willen leven. Het is pijnlijk en ongemakkelijk om te zien hoe hij de opmerkingen in stilte opneemt. Later, tijdens zijn pogingen om Sirpa te vinden, onthult zijn reis veel van de tekortkomingen van het moderne reizen voor blinde rolstoelgebruikers, zoals beperkte middelen om hulp te bieden, waardoor hij kwetsbaar is voor dieven. Ondanks de moeilijkheden en barrières is Jaakko vastbesloten om bij iemand te zijn om wie hij geeft, en deze niet-aflatende vastberadenheid drijft het verhaal.
Regisseur, schrijver en producent Nikki en director of photography Sari Aaltonen filmen “The Blind Man Who Wouldn’t See the Titanic” geheel vanuit Jaakko’s perspectief, waardoor hij scherp en meestal in close-up blijft terwijl de wereld om hem heen één waas is. Zijn gezicht neemt het grootste deel van het scherm in beslag gedurende een groot deel van de film. We horen stemmen en geluiden duidelijk, maar we kunnen de gezichten van vreemden of zelfs Jaakko’s verpleegster niet zien, waardoor we een idee krijgen van Jaakko’s ervaring en hoe hij zich door de wereld moet bewegen zonder aanwijzingen van fysieke context, zoals wanneer iemand onbetrouwbaar probeert te praten. doe er je voordeel mee. , of gewoon weten wanneer en waar u om hulp kunt vragen. De openingstitels zijn in braille geschreven en hardop voorgelezen door ondersteunende technologie, en beide zijn organisch in de film verwerkt om te laten zien hoe Jaakko Sirpa kan bellen, op de hoogte kan blijven van het nieuws, telefonisch kaartjes kan bestellen en online weddenschappen kan plaatsen en winnen. Het centreren van de ervaring van het personage is de sleutel om de film zo effectief te maken, maar als het afwijkt van deze visuele richtlijnen, voelt het alsof het een deel van zijn kracht verliest.
Als een getrainde acteur met een camera op hem gericht gedurende de hele film, neemt Poikolainen de taak op zich met stoïcijnse gratie en snarky humor. Hij brengt zijn karakter tot leven, emotioneel en fysiek, waarbij hij de vastberadenheid oproept die Jaakko nodig heeft om bij Sirpa te komen, maar ook de charme om met haar te flirten, grappen te maken over haar verpleegster, tegen haar vader te liegen en de spot te drijven met de muzieksmaak van haar dief. . Hij is tot op zekere hoogte emotioneel omgeschoold. Maar af en toe zien we uitbarstingen van vreugde, zoals de taxiscène waar hij geniet van de wind door zijn haren. Het is een moeilijke taak om de camera de hele tijd op dezelfde persoon op zo’n korte afstand gericht te houden, maar Poikolainen en Nikki slagen erin.
De titel gaat over een man die alles zou doen voor de liefde, zelfs naar een film kijken die hij tientallen jaren vermeed. Jaakko is een filmfanaat die velen van ons kennen, met uitgesproken meningen over John Carpenter en, zoals de titel suggereert, James Cameron. Van zijn kant verbindt “The Blind Man Who Wouldn’t See the Titanic” zijn publiek met Jaakko’s ervaring, zowel op de frustrerende als vreugdevolle momenten, in de hoop dat we nooit zullen klinken als de afkeurende stemmen van zijn bestaan.
Nu te zien in bioscopen.