De veelgeprezen regisseur Rebecca Miller keert terug met ze kwam naar me toe na een onderbreking van bijna zes jaar. In zijn nieuwste werk werkte Miller aan de worsteling van een briljante operacomponist, Steven, die te maken heeft met een writer’s block. Stevens vrouw Patricia (gespeeld door Anne Hathaway) is ook zijn therapeut, maar Patricia verbergt misschien iets, zelfs voor zichzelf. ze kwam naar me toe werd geselecteerd om dit jaar het Filmfestival van Berlijn te openen. De cast bestaat uit Peter Dinklage, Marisa Tomei, Joanna Kulig en Brian d’Arcy James. Kort na de première van de film sprak ComingSoon met Miller en Hathaway over de relatie tussen kunst en het leven, de plaats van religie in onze samenleving en nog veel meer.
“De heerlijke komedie over liefde in al zijn vormen brengt de verhalen samen van een charmante cast van personages die in de romantische en bruisende metropool New York City wonen. Componist Steven Lauddem (Dinklage) zit creatief vast en kan zijn grootse operacomeback niet afmaken. In opdracht van zijn vrouw Patricia (Hathaway), een voormalig therapeut, gaat hij op zoek naar inspiratie. Wat hij ontdekt, is veel meer dan hij had verwacht of gedacht.”
Tudor Leonte: Rebecca, ik wil graag met jou beginnen. De kern van She Came to Me is liefde, een thema dat in het verhaal door verschillende personages en op verschillende manieren is verkend. Ik waardeerde echt de opportuniteit van het stuk in het stuk, het is echt Shakespeariaans. Mijn vraag hier aan jou is: is kunst onmiddellijk leven of imiteert het leven kunst?
Rebecca Molenaar: Nou, ik vind het eigenlijk een interessante vraag. Ik denk dat kunst zich zeker altijd voedt met leven en niet kan leven zonder leven, want wat hebben we als kunstenaars anders dan leven om te nemen en op te bouwen? Ik bedoel, zelfs als je een abstracte schilder bent, synthetiseer je nog steeds kleur en licht, toch? Er is onvermijdelijk een verband tussen kunst en het leven. Ik denk ook dat kunst het leven voortdurend beïnvloedt. Ik denk dat het daarom belangrijk is om te beslissen wat je in de wereld gaat zetten.
Anne, haar personage Patricia, helpt andere mensen open te staan voor hun problemen, maar er waren een paar momenten in de film waarop ik dacht: ‘Waar is haar therapeut?’ Haar karakter ziet er aan de buitenkant erg sterk uit, maar tegelijkertijd is ze erg kwetsbaar. Waar komt haar kwetsbaarheid vandaan?
Anne Hathaway: Ik begrijp Patricia dat ze een heel jonge identiteit kreeg met een enorme verantwoordelijkheid die ze niet echt voor zichzelf koos, maar ze accepteerde het en accepteerde het met gratie, schittering en liefde. Ze deed iets bijna ondenkbaars, namelijk dokter worden toen ze nog een jonge moeder was. Het is een uitzondering op de manier waarop het verhaal gaat, wat de film volgens mij heel mooi laat zien. De manier waarop ze dit kon doen, was omdat ze een meevaller had in de vorm van een magische grootmoeder die haar steunde. Dit is de manier waarop ze het kon doen. Ze is zo dankbaar voor haar geluk dat ze zich nooit heeft afgevraagd wat haar behoeften zijn. Ze is bang om zichzelf af te vragen wat haar wensen en behoeften zijn, omdat ze het gevoel heeft dat ze zoveel meer heeft gekregen dan ze mag verwachten.
Maar feit is dat ze een mens is, en haar ware zelf klopt op de deur, en het wordt luider en luider totdat ze het niet meer kan negeren. Dan komt ze tot de onthulling dat ze misschien heeft gelogen over haar leven. Misschien liegt ze tegen zichzelf over wie ze is. Door alleen de mogelijkheid toe te staan niet meer tegen zichzelf en anderen te liegen, opent zich een nieuwe versie van zichzelf. Dus voor mij zijn al die dingen kwetsbaar en haar ongelooflijke vermogen om naar zichzelf en anderen te luisteren, en te leven in een wereld waarin ze anderen geen pijn doet of anderen verkeerd doet, maar echt open en nieuwsgierig is naar wat er daarna zal gebeuren. Dit is erg kwetsbaar.
Rebecca, waar haalde je inspiratie voor dit verhaal? Heb je ooit te maken gehad met een writer’s block?
Molenaar: Ik heb, ja, en het is volkomen angstaanjagend. Ik bedoel, als je het echt hebt, is het alsof je opgesloten zit in een doodskist.
Hathaway: Oh nee!
Molenaar: Zo is het. Het is verschrikkelijk. Oh, als je gewend bent om in een soort tuin te leven met veel kleine bloemen die eromheen groeien, en ineens zijn de bloemen weg, dan is er niets.
Hathaway: Wauw.
Molenaar: Het is heel eng. Een van mijn favoriete momenten in de film is wanneer je Steven voor het eerst aan de piano ziet, en hij ziet er zo verloren uit achter zijn bril, met zo’n doodsbange uitdrukking op zijn gezicht dat hij gewoon niet… erin. Weet je, het is alsof je buitengesloten bent, buitengesloten van het paradijs.
Dat moment van extatische openbaring dat Patricia in de kerk heeft. Waar staat het in een samenleving die steeds verder verwijderd raakt van religie in het algemeen en van de relatie tussen mens en God en religie?
Hathaway: Nou, ik denk dat de film dit zegt als ze naar de kerk gaat en ze de enige persoon daar is. We leven in een steeds seculiere samenleving, maar het is niet alsof onze zielen verdwenen zijn. Ik denk dat we allemaal verlangen naar onze verbinding met iets dat groter is dan wijzelf. Het is echt interessant omdat we praten over geestelijke gezondheid en we praten over fysieke gezondheid, maar we praten niet vaak over onze geestelijke gezondheid. Dat is waar Patricia, dat is een soort van waar ze is in de moderne wereld, een beetje een pionier in die zin dat ze toestaat dat dat een mogelijkheid is, en daar gaat ze moedig naartoe.
Molenaar: Het is radicaal.
Hathaway: Ja. Er zit een radicale tendens in, en misschien is het radicaal op een manier die honderd jaar geleden heel traditioneel zou zijn geweest, maar ik denk dat dat het leven is. Tijden zijn veranderd!
Rebecca, je hebt in de film van tijd tot tijd vertrouwd op het formaat van de mailbox. Wat betekent dat? De kadrering lijkt de personages bijna te verstikken, maar dwingt ze tegelijkertijd dichter bij elkaar te staan.
Molenaar: Ja. Welnu, het interieur van een sleepboot is zo klein dat er een natuurlijke wens is om een meer vierkante vorm te hebben. Eerlijk gezegd, dat was een deel van wat er aan de hand was. Er is ook een gevoel dat deze twee personages heel dicht bij elkaar staan, Steven en Katrina. Er is dat gevoel dat het karakter van Peter er niet aan kan ontsnappen in intimiteit waar hij zich zo ongemakkelijk bij voelt. Als je naar opera’s komt, wil je dat soort breedbeeld-ademhalingsgevoel, en ik dacht: ‘Nou, laten we ze samenvoegen.’ Ik denk dat een deel van de film gaat over de kracht van verbeelding, toch? Ik wilde het publiek eren dat hun verbeeldingskracht zich zou kunnen uitbreiden om gewoon te begrijpen en te verwerken dat er twee verschillende beeldverhoudingen in de film waren. Ik denk dat mensen dat kunnen.