Van daaruit ontmoeten we het stel dat centraal staat in het verhaal. Ze lieten hun jonge kinderen achter in de VS en het drong langzaam tot hen door dat hun huwelijk uit elkaar viel. Het idee van een mislukt stel in nood ver van huis is intrigerend – het doet vermoeden dat het een hybride is van Ingmar Bergman en “Deliverance”. Maar het script geeft de acteurs niet wat ze nodig hebben om dit koppel geloofwaardig te maken. De vroege scènes missen het soort ijzige angst dat wordt veroorzaakt door een man en vrouw die in een crisis verkeren en proberen weg te komen. De redenen voor uw huwelijksproblemen hoeven niet in een monoloog te worden uitgelegd; ze moeten concreet aanvoelen, en dat doen ze niet.
Het stel besluit te wandelen in het regenwoud bij Bogotá, waar ze meteen een dief tegenkomen die hen naar de afgelegen locatie heeft gevolgd. Na een korte confrontatie bevinden de vrouw en de man zich in de titulair vervloeide grond, waar ze tweederde van de film blijven. Echtgenoot vertelt ons dat, in tegenstelling tot televisie uit de jaren 70, echt drijfzand je niet naar beneden trekt tenzij je worstelt, dus zitten ze gewoon vast in de woestijn, wachtend om menselijke en dierlijke roofdieren af te weren.
Het idee dat een koppel in crisis gedwongen wordt tot een Samuel Beckett-achtige wederzijdse stasis lijkt een vorm van therapie die allang uitgevonden had moeten zijn. En natuurlijk begint drijfzand het paar te dwingen hun grieven opzij te zetten en elkaars waarde in te zien. De film speelt met het idee dat hun verzoening tevergeefs zou kunnen zijn met hun leven in gevaar en probeert ons in spanning te houden totdat de aftiteling rolt. In andere handen, en met meer vertrouwen in het publiek, had deze film kunnen gaan voor een bevredigende filmische slow burn in plaats van zijn toevlucht te nemen tot stilistische overkill. In combinatie met een meer gelaagd en minder clichématig script, had “Quicksand” iets meer ontroerends en emotioneel ontroerends kunnen bereiken.
Maar ondanks de inspanningen van de acteurs loopt de film vast in afgezaagd schrijven en overregie. Echt drijfzand sleept zijn slachtoffers misschien niet naar beneden, maar “drijfzand” zakt weg onder het gewicht van de gemiste kansen.
Nu op Schudden.