Hoewel Project 86 aanvankelijk voet aan de grond krijgen in de vroegchristelijke heavy metal-scene (in het bijzonder rapcore, maar wie deelt hun haar?), heeft de export van Orange County voortdurend bewezen zwaarder en donkerder te zijn dan veel van de bands waarmee ze boekhandelplanken hebben gedeeld. Sterker nog, albums als Austere en Heavy Liedjes om je bruggen te verbranden (2003) bleek erg ongefilterd te zijn voor de industrie (vandaar de eerste onafhankelijke release). Project 86 eigenlijk in eigen beheer uitgebrachte hun laatste drie albums. Deze onafhankelijkheid stelt hen in staat verder te gaan dan nu-metal, rapcore, post-hardcore en verder. Het verklaart zeker hoe ze konden buigen met een album met een dubbel concept over een technocratische dystopie. Het eerste deel van het verhaal, OMNIbevat Project 86de zwaarste en meest complexe muziek tot nu toe.
Een album dat zo dicht op verhalen is gebaseerd, stelt de schrijfvaardigheid van de zanger op de proef. André Schwab op volledige weergave. Geen wonder dat hij schreef OMNI Ook in boekvorm. Zijn eerste woordspeling, ‘Apotheosis’, vormt in feite het toneel voor de mensheid op de afgrond van de voltooiing van de nietzscheaanse dood van God door technologische vooruitgang: ‘Zodra de auteur… We hebben je vervangen door een algoritme.“Dit is het soort drama dat nodig is voor een crescendo van broze synths en zwaar vals geluid.
Terwijl gevoccodeerde gezangen plaats maken voor vraatzuchtig geschreeuw, Project 86 duidelijk niet meer “zwaar, voor een rockband”. Daartoe wordt “Virtual Signal” geleverd met dubbele kick, gesyncopeerde fresco’s en woedend gehuil. Zijn visie op melodieuze metalcore deelt een digitale neiging met artiesten als Code Oranjemet behoud van voldoende toegankelijkheid voor oude fans.
Ik hou ook van nieuwste Code Oranje releases, Project 86 gebruikt elektronische elementen onbeschaamd, maar niet op een irritante manier. Voor elke synth line toetsenist/gitarist Darren Koning voorziet op “0 _ 1”, er is een behendig gitaararpeggio voor een bombastische breakdown waarmee hij kan vergrendelen Blake Martin. Gezien Martins tijd binnen haast je de dag Het is Een pleidooi om te zuiveren, is het geen verrassing dat hun riffs vaak neigen naar de jaren 2000-stijl van Solid State Records. “Metatropolis” buigt die stilistische onderstroom eigenlijk om met chaotische beatwisselingen, maar die massieve, gierende riffs die de taart pakken als ze exploderen als mortiergranaten. Terwijl “Metatropolis” de beat berijdt te midden van aangrijpende synths, benadrukt het onderste deel van “0_1” de complexiteit van de productie van het album. Het biedt ook de verstilde, zuiver gezongen kant van schwabzang, in tegenstelling tot zijn nieuw aangenomen grommende stijl.
Project 86 is niet de eerste band die bedwelmende scifi-filosofieën aanpakt. Het is een hoofdbestanddeel van zware muziek geworden. Het verschil hier wordt de manier waarop de band concepten ontwikkelt en een wereld bouwt zonder de nummers in pretentie te laten vastlopen. Neem bijvoorbeeld de drie intermezzo-tracks, die meer zijn dan opvullers of gehemelte-reinigers. De sombere omgeving van “User Agreement” en de gebrekkige elektronica van “Trust the Science” illustreren respectievelijk de verkoop van lichaam en ziel aan OMNI’s kunstmatige intelligentie en de herstructurering van de samenleving na computergebruik op een manier om door het gebruik van valse openbare dienstaankondigingen aan de dood ontsnappen. Deze gevoelens kristalliseren tijdens de passage van het gesproken woord “Icarus/Prometheus:”In een virtueel rijk van onze eigen uitvinding / Uw gevallen kinderen en uw creatie verenigd in één doel / Om de ultieme terreur te omzeilen: sterfelijkheid.”
het gewicht van OMNIHet onderwerp is verre van een steunpilaar voor de liedjes. De hits blijven komen met de apocalyptische snaarbochten en seismische druppels van “When the Belfry Speaks.” Het is niet alleen intens Project 86 normen, terwijl gitaristen de bassnaren misbruiken tot niveaus waar menig djentle-man groen van zou worden. Dynamische veranderingen van één tot 1000 zijn geschikt voor het afvlakken van bergen, lagen atonaal geluid, krankzinnig geschreeuw en urgente gesproken woord-tirades. lijkt meer op Auteur & straf dan alles wat nu-metal is. Toch komt er een echte curveball door op “Tartarus Kiss”, een onverklaarbare uitstapje naar gothic rock in kleine letters. Sombere akkoorden en pianomotregen sieren een langzame drumlook massale aanval met schwabhet accent van de bariton die je innerlijk kanaliseert Michel Gira (Ja, Project 86 kan worden vergeleken met zwanen nu).
schwab trekt echt alles uit de kast tijdens “Skin Job” terwijl hij overbrugt Chester Bennington-achtige vervormde zang en pijnlijk gegrom met die klassieke post-hardcore zang. Maar in feite is dit om de progressieve wending die het arrangement neemt te begeleiden. trommelaar Abishai Collingsworth raakt de Meshuggah techniek om 4/4 beats waanzinnig gecompliceerd te laten klinken, en dat geldt ook voor gitaarriffs. Het is vreemd om geeky Zweedse groovemasters te vergelijken Vildhjarta Het is Project 86maar de band slaagt erin – van de donderende low-end aanval tot het rare, spectrale bruggedeelte.
“Spoon Walker” mag dan beginnen als regelrechte metalcore knokpartij, maar de smaakvolle tempowisselingen houden de centrale riff net zo fris als de paniekerige dissonantie en theatrale vocale tirades. Maar dan… arriveert doom metal. Zodra het middengedeelte van het nummer vervaagt tot eentonige soundscapes, wordt het door een afvoer van verstikkende modder gezogen. Het is een geschikte instelling voor schwabafbeelding van een verlaten godheid die wraak neemt op een wereld die wegkwijnt in de gevolgen van zijn arrogantie:”Ik ben de dood geworden, de vernietiger van werelden / Er zullen geen ruïnes zijn / Geen spoor van je mislukte poging om mij te verafschuwen.” Het is geen verrassing dat toespelingen op J.Robert Oppenheimer ze gaan zo goed samen met botbrekende akkoorden en slurpende drums.
Met de sinistere andere “Tears in Reign”, schwab belichaamt de stem van een overblijfsel na maatschappelijke gevolgen, het zien van de vernietiging veroorzaakt door de poging van de mensheid om onsterfelijk te worden als “Een herinnering… Dat buiten zijn grenzen van heerschappij/ Dwells de arbiter van verwoesting.” Het is een verontrustende herinnering, aangezien de moderne tijd vaak voelt als een race om een synthetische utopie te creëren. Maar dan, schwabde woorden van zouden niet zo hard zijn aangekomen als Project 86 hadden dit narratieve apparaat niet gebruikt om hun beste album tot nu toe uit te brengen. Het zou zelfs beter kunnen zijn dat het komende tweede deel van het album (dat nog wordt aangekondigd) is ontworpen om een lichter sonisch gevoel te hebben, omdat het voelt alsof deze jongens de top van hun meest straffende elementen hebben bereikt.