We ontmoeten ook Roxy Monke (Ria Zmitrowicz), de onwettige dochter van een georganiseerde misdaadfamilie, die graag in het bedrijf van haar vader wil stappen voordat ze zelfs maar aan de macht komt.
En we ontmoeten de Clearly-Lopezes, een (meestal) functionele Amerikaanse familie onder leiding van Margot de Toni Collette, de ambitieuze burgemeester van Seattle. Ze worstelt met dubbele standaarden op het werk en thuis, aangezien haar drie kinderen (met name Auli’i Cravalho als oudste dochter, Jos) een ander niveau van betrokkenheid willen dan zij kan bieden. Vader Rob, speels gespeeld door John Leguizamo, zit vast in de moederrol – ja, hij heeft een belangrijke carrière als arts, maar regisseren bezorgt hem een gestage stroom huishoudelijk werk als hij thuis is. Hij doet de was, strijkt de kleren en maakt het ontbijt klaar voor de kinderen. Het is omslachtig en irritant (in het echte leven doen Amerikaanse vrouwen die meer geld verdienen dan hun echtgenoten NOG STEEDS het grootste deel van het huishouden), vooral omdat we Margot nooit klusjes zien doen. Hun relatie lijkt niet egalitair te zijn, maar eerder gender-omgekeerd – en een die meer een boeman van feministische doelen is dan de realiteit van de moderne vrouw.
Dat is veel om in één aflevering op te zetten (en er zijn eigenlijk meer plots, waaronder een overtuigende in Moldavië die eraan komt). Maar “The Power” gaat heen en weer in zijn tweede aflevering en bezoekt verre uithoeken van de wereld. En de film beheert zijn diverse cast goed: Colette schittert, zoals gewoonlijk, hier afwisselend redder en gênante moeder; Jimoh past moeiteloos in zijn rol, zijn natuurlijke charisma en integriteit maken zijn snelle succes als journalist geloofwaardig; en Zmitrowicz weergalmt van kracht, woede en moed.
De art direction is prachtig, de wereld rondreizen, ja, maar ook de tijd nemen om de verschillende omgevingen te verkennen op momenten die afwisselen tussen stilte en drukte. Gelukkig is er geen sepiatint die sommige locaties als anders of gevaarlijk markeert, maar het is nog steeds meteen duidelijk waar we zijn: Londen of Seattle, het Amerikaanse platteland of het bruisende Nigeria, het zinderende presidentiële paleis van Moldavië of het nabijgelegen platteland, waarvan verschillende personages ons herinneren dat het een hoofdstad van sekshandel.
“The Power” is prachtig geënsceneerd, geacteerd en geregisseerd. Maar zijn echte succes ligt in de manier waarop hij vrouwen, transgenders en intersekse personen ziet als in staat tot de wreedheid en machtsmisbruik die lange tijd de voorzienigheid van mannen zijn geweest. In deze show zijn de vrouwen niet vriendelijker, moederlijker of meer gemeenschappelijk dan de mannen. Ze hebben deze strategieën aangenomen om te overleven, maar kunnen ze opgeven en worden meedogenloos, losgeslagen en hongerig naar macht zoals elke man.
Ik weet niet zeker of ik het daar helemaal mee eens ben, maar het is een dwingende vraag: onze hele wereldorde – onze familie-, seksuele, gouvernementele, economische en religieuze structuren – berust op wie het grootste vermogen tot geweld heeft? “The Power” beweert van wel, en het draagt gaandeweg bij aan smart TV.
Het hele eerste seizoen werd getoond ter beoordeling. “The Power” wordt nu afgespeeld op Prime Video.