Dit is een commentaar op het perspectief van de film en de filmmakers. Maar hoe was het voor een vijfdeklasser om deze rol te spelen? Een camera op haar gericht hebben terwijl ze haar eerste seksuele kus had, met een volwassen acteur? Hoe was het om de vader te hebben die een kind nodig heeft voor bescherming en begeleiding, en haar in die positie te brengen? Hoe was het om die vader eindeloos controlerend en behoeftig te hebben? Dat is het onderwerp van de documentaire, zoals Shields haar jaren van compartimentering, gehoorzaamheid, ontkoppeling van haar lichaam, haar gevoelens, haar stem beschrijft, en hoe ze langzaam zichzelf vond. “Als je het object van verlangen van iemand anders bent, waar zijn je gevoelens dan in dit alles?”
De grens tussen beroemdheden en hun fans vervaagt met reality-tv, roem op sociale media en persoonlijkheden uit de showbusiness die zich vertakken in lifestyle-merken. De term ‘parasociaal’ beschrijft hoe fans zich uitgenodigd voelen in het leven van mensen die, in andere generaties, gedeeltelijk aantrekkelijk zouden zijn geweest omdat ze ontoegankelijk waren.
Deze week zag ik in vier dagen drie documentaires over enkele van de meest gedocumenteerde levens van de jaren zestig en negentig, zowel als artiest als, vaak minder vleiend, als beroemdheden: Brooke Shields, Michael J. Fox en John Lennon. Terwijl we beginnen terug te kijken in de levens van de invloedrijke en interessante mensen in het midden van de late jaren 1920e eeuw hebben documentairemakers veel meer beelden om uit te putten. We kunnen ons alleen maar voorstellen wat we zullen zien als we verhalen van mensen gaan vertellen in het post-sociale mediatijdperk.
Hoewel ‘Still’ van Michael J. Fox het meest innovatief is, gebruiken alle drie de films archiefbeelden en clips om het waargebeurde verhaal te benadrukken, te belichten, aan te vullen en te becommentariëren. Ook hier hercontextualiseren ze. Niemand die deze film ziet, zal ooit kunnen – of zelfs maar willen – het drama zien dat Malle aanpakt bij het terugwinnen van zijn titel. Hetzelfde geldt voor “The Blue Lagoon” en “Endless Love”, twee andere sterk geseksualiseerde rollen. Clips van Shields als zichzelf, of in ieder geval het zelf dat ze in talkshows aan de wereld heeft gepresenteerd, zijn ook moeilijk te bekijken omdat de vragen vaak ongevoelig of ronduit beledigend zijn.